วันนี้เหนื่อย

 

เผลอแวบเดียว  ปี 2564 ก้อผ่านไปแล้วสองเดือน

เข้าไปส่องยอดขายผลิตภัณฑ์ดิจิตอลทั้งหลายที่ทำขายเอาไว้ก้อชวนห่อเหี่ยวหัวใจพิลึก. ได้บ้าง ไม่ได้บ้าง รวมๆยอดแล้วก้อพอแค่ค่าใช้จ่ายประจำเดือนเล็กๆน้อยๆเท่านั้น

มานั่งคิดว่าปัญหามันอยู่ตรงไหนกันนะ. หรือว่าทำหลากหลายมากเกินไป. จำนวนสินค้าเลยกระจายหลายกลุ่ม และเมื่อกระจายก้อเลยยังมีจำนวนไม่เยอะ. เพราะว่าต้องเอาเวลามาทำได้ทีละอย่างเท่านั้น

ทั้งที่ก้อทำงานตลอดดด. วันละหลายชั่วโมง. นั่งหน้าคอมฯจนปวดคอ. ปวดหลัง. แสบตาด้วย

ทุก platform เหมือนจะมีอัลกอริทึ่มแอบแฝงเอาไว้หรือเปล่า. ว่าให้ดันเฉพาะสินค้าของ seller ที่มีงานใหม่ๆเข้ามาสม่ำเสมอ. จำนวนงานสะสมเยอะๆ. อันนี้คิดเอาเองจากที่ฟังคนใน group ที่เค้าขายดีๆเค้าพูดนะ. 

สมัยก่อนเห็นงานสวยๆ ดูน่าจะขายดี. ก้ออยากทำอย่างเค้าบ้าง. แต่ทำสวยๆแบบนั้นไม่เป็น ไม่รู้ว่าเค้าใช้เทคนิคอะไร.  

แต่เดี๋ยวนี้รู้มากขึ้นตามลำดับ. เพราะอยู่กับสิ่งเหล่านี้ตลอดทั้งวัน มาเป็นปีๆ. ก้อภูมิใจนิดๆละว่าชั้นพัฒนาขึ้นตลอดเลย (แต่ชั้นต้องการเงินเหมือนกันนะตัวเอง555)

สรุปว่าเวลามีจำกัด.  

ครั้นว่าจะทำอย่างใดอย่างหนึ่งก้อมีปัญหาตรงที่มันจะกลายเป็นความเสี่ยงในอนาคตได้ ถ้าพึ่งพาทางใดทางเดียว และอีกอย่างคือ "เบื่อค่ะ" 555555

นั่งทำแผนผังคร่าวๆดูว่าชั้นทำอะไรบ้างเนี่ย. โห...

เหมือนคนโลภหรือเปล่า. ไม่ใช่หรอก. มันสนุกมากกว่าที่ได้ต่อยอดไปเรื่อยๆ. และก้อเหมือนเหวี่ยงแหหน่อยๆ เพราะไม่รู้ว่าทำอะไรที่มันจะรุ่ง.

ทำอย่างนึง แล้วต่อยอดความสามารถอีกเพียงเล็กน้อย ก้อจะทำสินค้าเพิ่มได้อีก เช่น. วาดรูปดอกไม้สีน้ำ. พอเราหัดแต่งภาพได้แล้ว  เราก้อมาเรียนรู้เรื่องการทำงานแพทเทรินต่อได้. งานแพทเทรินหรือภาพ seamless ไร้รอยต่อนั้นมันไปต่อได้อีกไกล. เช่น การไปใช้กับการขายเป็นลายผ้า เป็นต้น อันนี้เป็นเรื่องที่เพิ่งจะรู้เหมือนกัน

 อีกสักตัวอย่างละกัน

งานวาด digital painting เอาไปต่อยอดทำปกนวนิยายขายได้. หัดทำ Adobe Indesign อีกสักหน่อยก้อจะสามารถจัด layout หนังสือได้แล้ว. ขายหนังสือ  ขายสมุดโน๊ต ทำ E-book ฯลฯ

ไม่รู้ว่าตัวเองมาถูกทางหรือเปล่า. แอบเศร้าเหมือนกันในบางที.  เรื่องชีวิตของตัวเอง ไม่รู้จะถามใคร เห็นในข่าวทีวี ผู้คนตกงานมากมาย. ธุรกิจโรงแรม-การท่องเที่ยวล้มระเนระนาด ธุรกิจอาหารก้อแข่งกัน delivery ซะจนไม่รู้ว่าใครรอด ใครร่วง

ไม่ใช่แค่ในประเทศเล็กๆอย่างบ้านเรา.  เค้าลำบากกันทั้งโลก

ทุกคนต่างหนีตาย เอาตัวรอด ท่ามกลางวิกฤตโรคระบาดโรคใหม่.  ใครมีเงินเยอะ เท่ากับมีสายป่านยาว ทนอึดได้นานกว่าหน่อย. ใครมีหนี้. ก้อคงแทบล้มตาย 

โมเดลการสร้างธุรกิจแบบฝรั่งที่สอนกันในระบบการศึกษา. คือ. ให้คนทำธุรกิจด้วยการเอาเงินคนอื่นมาใช้ก่อน. (กู้ธนาคาร) หากธุรกิจไปได้ดี. เงินเข้ามากกว่าเงินออก หมายถึง รายได้มากกว่าค่าใช้จ่าย. ก้อจะสบายไป เอาส่วนเกินมากินใช้+ลงทุนต่อยอดได้

แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ธุรกิจล้ม หรือ สะดุดรุนแรง เงินเข้าไม่มีเลย. แต่ค่าใช้จ่ายยังมีมาตลอด แล้วจะเอาเงินที่ไหนไปคืนธนาคารที่ยืมมาล่ะ  เลยต้องไล่พนักงานออกเพื่อลดค่าใช้จ่ายไงคะ

ดูในข่าว...คนทำธุรกิจปั๊มน้ำมันแฟรนไชส์. ต้องลงทุนขั้นต่ำประมาณ 30 ล้านบาท.  ระยะเวลาคืนทุน 6-7 ปี

ฟังแล้วนึกถึงตัวเอง. เวลาคืนทุนของเราล่ะ. เมื่อไหร่...?  อีกนานแค่ไหน? 6-7 ปีไหม หรือนานกว่านั้น? ตอนนี้ผ่านไปสองปีแล้วอะนะ   กดดันตัวเองเกินไปมั้ยเนี่ย ฮือๆ

เราลงทุนเยอะที่สุดในตัวเอง. เพราะเราต้องใช้สมอง. ความคิดสร้างสรรค์ จินตนาการ และต้องฝึกฝนทักษะเพิ่มเติมตลอด (ค่าหนังสือ ค่าเรียน พุ่งปรี๊ดดด)

ก้อไม่รู้เหมือนกันค่ะ ว่าเมื่อไหร่จะคืนทุน. (มารอติดตามความคืบหน้าใน blog ละกันค่ะ)

อยากกลับไปมีรายได้. อยากมีความฝันและความหวังอันสวยงามเหมือนแต่ก่อน. 

ไม่ได้ฝันอะไรหรูหรา. ขอเลี้ยงคุณพ่อ-คุณแม่. เลี้ยงตัวเองได้ ไม่เป็นภาระใคร

ถ้าอีกหน่อยเค้าใช้รถพลังงานไฟฟ้ากันจะมีปัญญาซื้อมั้ยเนี่ย เฮ้อ

วันนี้เหนื่อย....บ่นให้ฟังแค่นี้ก่อนนะคะ

 

เงินเข้าไม่เท่าเงินเหลือ

วันนี้มาพร้อมกับวลีสุดเด็ด. คิดเอง แต่ว่าผู้อ่านจะว่าคมเหมือนกันหรือเปล่าคะ อิอิ

คิดมานานว่าจะเขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้  คิดได้ตั้งแต่ก่อนลาออกจากงาน ทว่า...ยังไม่ทันได้ทำอย่างที่คิดสักเท่าไหร่ก้อต้องออกมาแล้วซะงั้น

พยายามบอกหลายคนที่มีโอกาสได้พูดคุยกัน. โดยเฉพาะคนที่อายุยังไม่มาก เพราะเห็นว่าคนอายุน้อยส่วนมากมุ่งคิดเรื่องการทำยังไงให้มีเงินเดือนเยอะๆ.  หารายได้ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

ซึ่งเราก้อเป็นแบบนั้นมาก่อนแล้วเหมือนกัน

มองย้อนกลับไป. คิดได้ว่า...เราหลงลืมอะไรไปบางอย่างหรือเปล่านะ

ตลอดชีวิตการทำงานที่ผ่านมา เฉลี่ยแล้วได้ขึ้นเงินเดือนทุกปี. มีปีเดียวที่ไม่ได้ขึ้นเลยคือตอนวิกฤตต้มยำกุ้ง ซึ่งตอนนั้นเราก็ยังถือว่าเป็นเด็ก.  กำลังผ่อนรถยนตร์คันแรกปีสุดท้าย งวดสุดท้ายพอดี มีลุ้นเรื่องจะโอนรถเป็นชื่อตัวเองได้อย่างไม่มีปัญหาใช่ไหม. และโดนลดเงินเดือนลงไปอีกด้วย

พอเวลาผ่านๆมาอีก เราก้อได้อัตราเงินเดือนเก่ากลับมา แต่ตอนนั้นเราเป็นคนไม่มีเงินเก็บ. ทั้งที่เงินเดือนเราเพิ่มขึ้นทุกปี แถมบริษัทมีโบนัสให้อีก. 

ทำไมเงินเข้าเพิ่มขึ้นตลอด แต่ไม่มีเงินเหลือ

ชีวิตเพื่อนพนักงานอีกหลายคนที่เคยได้พูดคุยกันก้อเป็นเช่นนั้น 

ในวันที่ได้รับหนังสือแจ้งปรับเงินเดือนประจำปี. เรารู้สึกว่าต่อไปนี้เราจะมีเงินในกระเป๋าเพิ่มขึ้น และปีหน้าหรือปีต่อๆก็จะได้เพิ่มไปอีกเรื่อยๆ. เราจึงขยายมาตรฐานการใช้ชีวิตของเราไปตามส่วนที่เพิ่มของเงินเดือน

เคยใช้โทรศัพท์มือถือเครื่องเดิม. พอเห็นเพื่อนหรือคนอื่นใช้รุ่นที่ใหม่กว่าก้ออดไม่ได้ที่จะมีบ้าง. เห็นอยู่ว่าเรามีเงินเพิ่มขึ้นทุกเดือน. ซื้อไปเราก้อไม่จนลงหรอก เวลาเข้าประชุมแล้วหยิบมือถือออกมาวางบนโต๊ะก้อจะได้มีของใช้เหมือนๆกับของคนอื่น

รถที่มีก้อต้องเปลี่ยนทุก 4-5 ปี เพราะมีคนบอกว่าเลยห้าปีไปแล้วรถจะเสียบ่อยจนไม่คุ้มค่าซ่อม เปลี่ยนรถไปเลยดีกว่า. ขับไปแบบไร้กังวล  ได้รถใหม่ เทคโนโลยีดีกว่าเดิม แต่ไม่เคยมีใครบอกว่าจุดคุ้มทุนของการใช้รถหนึ่งคันอยู่ที่ไหน (ทันทีที่ถอยรถใหม่ออกจากศูนย์บริการราคาขายต่อของรถก้อตกลงไปกว่าราคาตอนซื้อแล้ว!!) 

ยามว่างก้ออยาก shopping เพราะทำงานมาเหนื่อย ต้องให้รางวัลกับตัวเองบ้าง. อยากได้อะไรก้อซื้อๆๆๆ เดี๋ยวเดือนหน้าเงินมาใหม่. สิ้นปีต้องได้โบนัส. คิดล่วงหน้าไว้เลยว่าอยากได้โน่น นี่ นั่น ฯลฯ

เฮ้อ.....นั่นหละนะ

ดังนั้นความยากที่ว่าทำงานยังไงให้เก่งจนได้เงินเดือนเยอะๆ....

ยังไม่เท่า...ใช้เงินยังไงให้เงินเหลือเก็บ

ได้มา แล้วใช้ไป เดือนหน้าเงินมาใหม่...ทำงานวนๆไป ไม่มีเวลาหยุดคิด. เพราะถึงวันหยุดก็อยากจะพักผ่อน ไม่ทันไรก็วันจันทร์อีกแล้ว วนกลับไปคิดเรื่องงานต่อ

สรุป...เป็นวงจรอย่างนี้อยู่นานหลายปี

จนกระทั่งวันหนึ่ง....

โชคดีที่เป็นคนชอบอ่านหนังสือ.  อ่านแหลกไปทุกด้าน  (ค่าซื้อหนังสืออาจจะพอๆกับค่าอาหารนะ) 

ได้อ่านหนังสือ "ออมก่อน รวยกว่า" (พิมพ์ครั้งที่ 1) เป็นหนังสือเปลี่ยนชีวิตจริงๆค่ะ

อ่านจบแล้วตกใจมาก...โดยเฉพาะหน้าที่พูดเรื่องคนเราควรมีเงินเกษียณเท่าไหร่ถึงจะพอใช้  และภาพกราฟรายได้ที่หายด้วนไปซะงั้นเมื่อเราอายุ 60 ปี

แต่เส้นค่าใช้จ่ายพุ่งสวนเสียบทะลุฟ้า(โดยเฉพาะค่าใช้จ่ายด้านสุขภาพ) หลังจากเราอายุเกิน 60 ไปแล้ว

มันทำให้เราตื่นจากฝัน. และมุ่งศึกษาเพิ่มเติมเกี่ยวกับการบริหารเงินส่วนบุคคล. ไปหานักวางแผนทางการเงินเพื่อขอคำปรึกษา (ซึ่งตอนนั้นเป็นเรื่องใหม่มาก มีธนาคารกสิกรไทยแห่งเดียวที่ให้บริการฟรี)

ได้รับการตรวจสุขภาพทางการเงิน พร้อมรายงานผลการวิเคราะห์สุขภาพทางการเงินอีกหนึ่งปึก

กลับมานั่งอ่านรายงานอย่างจริงจัง.  มันทำให้ตาสว่างเลยทีเดียว. 

เราควรต้องหันมาโฟกัสทางไหลออกของเงินด้วยนะคะ  นั่นจึงเป็นจุดเริ่มต้น

แต่ว่าเรื่องการ early retire นี่มันเป็นอุบัติเหตุชีวิต. ไม่มีในแผนนะคะ55555

กลับไปดูยอดเงินที่มีการ forecast เอาไว้ตอนนั้น. ว่าถ้าทำงานจนถึงอายุ 60 ปี จะมีเงิน xxxxxx. เปรียบเทียบกับยอดเงินที่มีตอนนี้แล้วห่อเหี่ยววววว มากถึงมากที่สุด

ปลอบใจตัวเองว่าตอนนี้เราใช้จ่ายลดลงไปมาก ไม่ต้องตั้งเป้ารายได้เท่าเดิมก้อได้นะ.  ต้องปรับเป้าหมายใหม่ตามสถานการณ์ที่เปลี่ยนไป

เครียดน้อยลง สุขภาพก็น่าจะดีกว่าเดิม. มีความสุขมากขึ้น แม้รายได้จะลดลง (เรียกว่าไม่มีรายได้เลยจะดีกว่ามั้ย555)

ตกลงว่าคนเราอยากได้เงิน หรืออยากได้ความสุข

เราเคยคิดว่าต้องมีเงินมากๆก่อนสิ ถึงจะมีความสุขได้.  เพราะเอาเงินไปซื้อของที่อยากได้แล้วจะเกิดความสุข

ณ. วันนี้. ขอบอกว่า...  ความสุขเราไม่ได้มาจากการ "ซื้อ" สิ่งที่เราไม่มี. แต่เรา "อยากจะมี" อีกต่อไปแล้ว

เรามีความสุขอยู่กับสิ่งที่เรา "มีอยู่แล้ว" 

และไม่ใช่สิ่งของ. 

แต่เป็น "ประสบการณ์" ที่เรากำลังได้ทำในสิ่งที่เรารักที่จะทำค่ะ :)

หนทางมันจะมา ยามเมื่อเวลาเราออกเดิน

ความสำเร็จไม่มีสูตรสำเร็จ. อยากจะสำเร็จ ต้องแสวงหาหนทางเอาเองใช่ปะ?

เรียนรู้จากความสำเร็จของคนอื่น. แต่ก้อใช่ว่าพอเอามาทำดูเองตามคนอื่นจะได้ผลลัพธ์เดียวกัน

โลกนี้มันก้อเป็นซะอย่างนี้. มันดูโหดร้ายและโดดเดี่ยวเหลือทน

ถึงแม้คนรอบข้างจะหวังดี แต่เค้าก็แนะนำไปตามบริบทที่เค้ามีประสบการณ์มา.  มีที่ไหนล่ะ คนที่เคยเป็นมนุษย์เงินเดือนที่ถือได้ว่าประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานพอสมควรอย่างเรา. จะหักชีวิตเลี้ยวโค้งแบบหักศอกมาเป็นคนทำงานศิลปะ. ใครมันจะเห็นด้วย

เราก้าวจากเด็กธรรมดาๆคนหนึ่ง จบมหาวิทยาลัยด้วยเกรดเฉลี่ยกลางๆ สาขาวิชาที่เรียนก้อไม่ได้เป็นสาขาวิชาที่มีมูลค่าทางเศรษฐกิจสูงส่ง ครอบครัวฐานะปานกลาง ก้าวเข้าสู่ชีวิตการทำงานบริษัทเอกชน ซึ่งวิถีแบบเรานี่ก้อมีให้เกลื่อนสังคมประเทศไทย

จากเป็นพนักงาน สู่การเป็นระดับหัวหน้าแผนกและไต่ไปเรื่อยๆจนเกือบสุดยอดเขา. ฮ่าาาา ยิ่งสูงยิ่งหนาวน่ะเรื่องจริง 

ถ้าไม่ได้ตัดสินใจ early retire ออกมา สถานีต่อไป...ก้อคงจะได้ไปยืนบนยอดเขาพอดี จัดไประดับ vice president  ที่เคยคิดว่ามันเท่ดี

เราเลยเชื่อว่าเราผ่านอะไรๆมาพอสมควร. จากความที่ชีวิตไม่ได้มีอะไร. สู่พอจะมี จนกระทั่งถึง"มี" แบบที่เรารู้สึกพอใจ

หนทางที่ผ่านมามันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ. เรามักจะได้รับมอบหมายงานแปลกใหม่ที่ต้องคิดใหม่ ทำใหม่และเราก็เอาชนะมาได้ตลอด. ด้วยความเหนื่อยและความพยายาม

แต่นั่นแหละ. มันก้อยังอยู่ในกรอบ หรืออยู่ในบริบทของนโยบายที่บริษัทวางไว้. หมายความว่า...มีคนคิดกรอบมาให้เราเสร็จสรรพหมดแล้ว ว่าต้องทำอย่างไร. เดินอย่างไร. ถึงจะรอดปลอดภัย. บริษัทส่วนใหญ่มีส่วนนโยบาย ทำงานด้านวางแผนกลยุทธ์ ศึกษาคู่แข่ง. ตาม trend ธุรกิจระยะสั้น -ระยะยาว  ก็ตามนั้นเลยค่ะ

เรามักจะเอาแง่คิดในการทำงานเมื่อตอนยังทำงานบริษัทมาคิดไตร่ตรองอยู่เสมอ

อาจจะเป็นเพราะว่าเราโชคดีที่ได้ทำงานในจุดที่เห็นภาพกว้างๆของธุรกิจอยู่บ้าง รู้สึกสนุก. ที่ได้มีประสบการณ์ร่วมกับหน่วยงานอื่นที่มา join กันตอนช่วงทำแผนงานประจำปีของบริษัท. ได้เห็นแง่มุมทั้งความคิดและความรู้สึกของพนักงานจากหลาย function 

ตอนนี้เรามาเริ่มชีวิตใหม่แบบ business นี้มีฉันคนเดียววววว. 

เริ่มจากใช้เงินทุนให้น้อยที่สุด.  บริหารความเสี่ยงให้ดี. มีแผนสำรองอยู่เสมอ ต้องมีเป้าหมาย  เป้าหมายเชิงคุณภาพ-เชิงปริมาณ  และทำกลยุทธ์ด้วย. 

มีการประเมินตัวเอง. ประเมินยอดขาย. หาวิธีการใหม่ๆ และพยายามต่อยอด. ทำอะไรใหม่ๆอยู่เสมอ. เพราะว่าโลกนี้มันเปลี่ยนเร็วมาก. โดยเฉพาะธุรกิจออนไลน์

ตลอดระยะเวลาสองปีที่ผ่านไป รู้สึกว่าหนทางมันค่อยๆ ชัดเจนขึ้นบ้าง ว่าเราจะทำอะไร 

มานั่งนึกว่าสมัยทำงานบริษัทมีคนคิดให้เราหมดเลยเนอะ. เฮ้อ. ตอนนี้ต้องทำเองทุกอย่าง แถมไม่รู้ด้วยว่าทำแล้วจะ work ไหม. ถ้าคิดผิด เงินที่เสียไปก้อเงินเราหมดเลย. 55555555

นอกจากนี้...แม้ว่าเราจะเก่งขึ้นกว่าเดิม. เราก็ไม่มีคนขึ้นเงินเดือนให้ด้วย ฮ่าาาา จะขึ้นเงินเดือนให้ตัวเอง ก้อยังทำไม่ได้ค่ะ. เพราะธุรกิจเราได้เงินมาน้อยนิด. หล่อเลี้ยงค่าใช้จ่ายประจำเดือนยังไม่ได้เลย.  เรายังแอบเครียดอยู่บ่อยๆว่าในระยะยาวถ้าเราไม่มีเงินแล้ว. เราจะอยู่รอดได้อย่างไร 

เขียนมาถึงตรงนี้...เราก้อคงต้องเดินต่อไปข้างหน้าอยู่ดี  แม้ว่าเราจะมีความสุขกับสิ่งที่เราทำ  แต่คนเรามันต้องยังชีพ. ก้อต้องดิ้นรนกันไป. 

ยังสู้ไหวนะทุกคน 555

ฟางเส้นสุดท้าย

 ใกล้ครบสองปีที่กำลังจะผ่านไปกับชีวิตวัยเกษียณ (ก่อนกำหนด)แล้วสินะ. เดือนธันวาคมย่างเข้ามาเหมือนเป็นการเตรียมบอกลาปี 2563 คงเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมมาก. ที่จะต้องมานั่งทบทวนถึงชีวิตกันซะหน่อย. ซึ่งก้อเป็นสิ่งที่ชอบทำในตอนปลายปีของทุกปีอยู่แล้วค่ะ

ช่วงนี้เวลาไปเดินเล่นในห้างสรรพสินค้าจะเริ่มเห็นตามห้างจะตกแต่ง theme คริสมาสต์กันบ้างแล้วค่ะ เดิมเคยตั้งใจ (เอาไว้ในใจ) ว่าจะคิดงานเกี่ยวกับคริสมาส ทำเป็น graphic elements เอาไว้ใช้เอง และขาย เพราะเห็นช่วงเทศกาลปลายปีจะขายของเกี่ยวกับคริสมาสได้เยอะ

แต่ก้อนั้นแหละ เมื่อตั้งใจ "เอาไว้ในใจ" มันเลยอยู่ในใจไง. ฮ่าาาา เพราะมีอะไรคิดว่าจะทำเยอะมากในหัวสมอง พอถึงเวลาก้อเลยลืมบ้าง หรือไปทำอย่างอื่นอยู่บ้าง. จึงยังไม่ได้ทำซะที

พอๆกับงานฮาโลวีนที่ตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่ปีที่แล้วว่าจะทำ. ปีนี้ยังดีได้  sketch และคิดงานเอาไว้ แต่สุดท้ายงานที่ลงมือไปจริงๆกลับไม่ใช่งานที่ sketch เอาไว้ซะอย่างนั้น 

พอมาดู timeline แล้วรู้สึกว่าตัวเองคิดช้าไป จริงๆควรต้องเริ่มคิดตั้งแต่สิงหาคม แล้ววาดลงเครื่องคอมฯให้เสร็จภายในสิงหาคม กว่าจะส่งงานแล้วงานจะได้เริ่มใช้ก้อควรก่อนวันฮาโลวีนอย่างน้อยๆ สองเดือนด้วยซ้ำไป.  คงจะต้องเอาไปปรับปรุงตารางการทำงานใหม่ในปี 2564. ค่ะ. 

ช่วงนี้เลยชะลอพวกงานวาดเอาไว้. กลับมานั่งทำแผนงานของปีหน้าว่าจะทำอะไรบ้าง. เป้าหมายเป็นอย่างไร โดยเอาสถิติตัวเลข performance ต่างๆที่ monitor เอาไว้มาดูประกอบ วิเคราะห์ตัวเองด้วยว่าปีนี้ทำอะไรยังไม่ดี. และอะไรที่ตัวเองพัฒนาขึ้น

ปีนี้รู้สึกว่าตัวเองพัฒนาเรื่องทักษะการใช้ software ไปเยอะ อยู่ในระดับที่ตัวเองพอใจ ไม่ว่าจะเป็น Lightroom, Photoshop, Illustrator, Indesign, Procreate สามารถ sync การทำงานข้ามไปมาระหว่าง software ได้คล่องขึ้น ใช้ tools และคำสั่งต่างๆได้คล่องมากขึ้น รวมทั้งใช้ shortcut keyboard ได้ด้วย  ทำให้ลดการปวดมือไปได้ เพราะการทำงานด้านกราฟฟิกต้องใช้เม้าส์เกือบตลอด. คลิกกันทั้งวันจนปวดมือเลยทีเดียวค่ะ

ทักษะที่อยากจะพัฒนาต่อคือหัดใช้  Affinity Desiner กับ Vectornator ให้คล่องกว่านี้ด้วยค่ะ. เพราะว่าค่าเช่าใช้โปรแกรม Adobe ราคาค่อนข้างแพงถึงแพงมาก ยิ่งถ้าใช้ครบเกือบทุกอันขนาดนี้ฮ่าาาา.  หากว่าวันใดวันหนึ่งไปไม่รอดขนาดว่าอาจจะไม่มีเงินเช่าใช้โปรแกรม คงต้องหันมาใช้โปรแกรมฟรี หรือโปรแกรมที่จ่ายน้อยๆจ่ายแบบครั้งเดียวใช้ได้ตลอดไป ถึงเวลานั้นจะได้ไม่ต้องมานั่งหัดใหม่.  ซึ่งการเริ่มหัดใช้โปรแกรมนั้นกว่าจะคล่องก้อใช้เวลามากอยู่ค่ะ. เหมือนที่กว่าจะสะสมทักษะการใช้โปรแกรมตระกูล adobe ได้ก้อเป็นปี. ขนาดว่าอยู่กับมันแทบทุกวัน วันละ 15 ชั่วโมงโดยเฉลี่ย. เพราะโปรแกรมพวกนี้ความสามารถของโปรแกรมมันเยอะมากๆ.  พอๆกับตอนสมัยยังทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือนที่เราต้องใช้พวก microsoft office ประมาณนั้นเลย.

รู้สึกดีขึ้นมาหน่อยที่เมื่อเวลาผ่านไปตัวเราก็มีพัฒนาการขึ้นตามลำดับ. แต่ว่าเคยพยายามหัดใช้ After Effect กับ Premier Pro แล้วมันปวดหัวสุดๆ งงสุดๆเลยแหละ5555. งานด้านวีดีโอคงต้องขอข้ามไปก่อนในช่วงเวลานี้นะ

วันก่อนไป dinner กับแก๊งค์เพื่อนโดนเพื่อนบ่นอีกแล้วเรื่องที่เราจะมาเป็น artist แทนที่จะกลับไปทำงานเป็นพนักงานประจำอย่างเก่า

เพื่อนก้อคงหวังดีเนอะ. คงจะเห็นว่าถ้าเป็นมนุษย์เงินเดือนอย่างน้อยก้อต้องได้อัตราเงินเดือนไม่น้อยแน่. เพราะประวัติตาม resume เราออกจะไฮโซซะขนาดนั้นฮ่าาาาา. แต่เราดันทุรังอ้างโน่นนี่ไม่ยอมสมัครงานที่ไหน (ก้อใจมันไม่อยากนิ.)

เรายังอยากจะสู้อยู่อะค่ะ. รู้สึกการต่อสู้มันเพิ่งจะเริ่มต้น.  เหมือนงานด้าน  creative business ของเราเป็นสิ่งที่ไม่มีใครเข้าใจ มันเป็นฟางเส้นสุดท้ายในชีวิตของเราจริงๆอะ. ทุบหม้อข้าวแล้วเนี่ย5555. ถ้าเราทำไม่สำเร็จชีวิตเราก้อจบเห่เหมือนกันนะ. เฮ้อ.  

ไม่มีใครรู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร  แม้ว่าหนทางที่เราเดินจะเต็มไปด้วยความไม่เห็นด้วย และไม่ค่อยมีใครเข้าใจว่าเราทำอะไร.มันเคว้งพิกลอยู่นะคะ  เราก้อยังคิดว่าเราจะไปต่ออะ....อุปมาพายเรือออกมาไกลฝั่งแล้ว. ถอยไม่ได้. มีแต่ต้องไปข้างหน้าอย่างเดียว.  สำเร็จหรือไม่. คิดว่าอยู่ที่อะไร. 

เราก้อยึดธรรมะของพระพุทธเจ้าค่ะ. อิทธิบาท 4.

•  ฉันทะ (passion)  
•  วิริยะ (practice)
•  จิตตะ (focus/concentrate)
•  วิมังสา (evaluate/develop) 

ตามนั้นเลย. 

ติดตามชีวิตเรากันต่อไปเนอะ 5555.