| การเกษียณอายุในวันที่ยังเหลือเวลาในชีวิตอีกมากช่างเป็นอะไรที่ยากอยู่เหมือนกันนะ... |
เห็นในข่าวบ่อยขึ้นทุกวันที่เกิดโครงการเกษียณอายุก่อนกำหนด หรือ early retire เกิดขึ้นในองค์กรชั้นนำหลายแห่ง . จริงแล้วโครงการแบบนี้มีมานาน และทำกันมาตั้งแต่ช่วงยุคฟองสบู่แตก บางองค์กรถือเป็นนโยบายที่จะต้องมีการทำกันเป็นประจำทุกปี เพื่อลดขนาดองค์กร หรือ "ผลัดใบ" หรือ กระชับองค์กร หรือ เพิ่มประสิทธิภาพองค์กรอะไรทำนองนี้ แล้วแต่จะหาคำสวยๆมาเรียก
ในบางองค์กรที่เพิ่งจะมีการทำโครงการเป็นครั้งแรก พนักงานก็จะเกิดความระส่ำระสาย ขวัญกระเจิดกระเจิงไปตามๆกันด้วยความ "ไม่เคย"
องค์กรย่อมมีเหตุผลขององค์กร อาจเป็นเรื่องของธุรกิจ . แต่พนักงานในฐานะคนธรรมดาล่ะ . มีใครได้เตรียมใจหรือเตรียมความพร้อมให้กับความไม่แน่นอนในชีวิตการทำงานไว้บ้างแล้วหรือยัง
เคยนึกภาพตัวเองเกษียณการทำงานในอายุหกสิบปีไว้เหมือนกัน
ณ วันนั้นร่างกายคงใกล้หมดสภาพ .ฮ่าาา . เพราะความเครียดเกาะกินเป็นแน่แท้ การทำงานเพื่อให้คนอื่นสำเร็จแลกกับเงินเดือนและสวัสดิการ . มันก้อคือการขายวันเวลาและสังขารตัวเองนั่นแหละ . ขายความผันของตัวเองไปด้วย . หากงานที่ทำนั้นไม่ใช่สิ่งที่เรารักจะทำ แต่ทำเพราะเราต้องการรายได้
เดี๋ยวนี้ใครยังจะมานั่งเพ้อฝันถึงได้ทำสิ่งที่รักกันอยู่บ้าง . บังเอิญไม่ได้รวยมาแต่เกิด . เลยเลือกไม่ได้จ้าาา
แถมชีวิตยังไม่ได้เป็นซินเดอเรลลา ไม่พบเจ้าชายรูปงามแสนดีซะที . จึงต้องทำงานหนักโดยที่ไม่รู้ชะตาชีวิตในวันข้างหน้าว่าจะต้องเกษียณออกมาอย่างโดดเดี่ยว
ทางบ้านบอกว่าไม่ต้องไปหางานทำอีกแล้วนะ . เธอจงอยู่บ้านเฉยๆอย่างนี้แหละดีแล้ว . เพราะถ้าคนอย่างเธอกลับไปเป็นมนุษย์ลูกจ้างอีก เธอก้อคงจะเป็นคนบ้างานอย่างเดิม
ณ ตอนนี้ฉันจึงอยู่กับความว่างมาได้ครึ่งปีแล้ว
ตกลงว่าความว่างเปล่าที่ได้มานี้มันเป็นของขวัญจากเทวดา หรือว่า เป็นเคราะห์กรรมกันแน่ ?
มันว่างเปล่าเสียจนบางทีก้ออดใจหายไม่ได้ . ภาระงาน ตำแหน่ง . เงินเดือน เพื่อนที่ทำงาน และสังคมที่เคยมี . ทุกอย่างหายไปหมดเพียงข้ามคืน...
แล้วแต่ละวันจะผ่านไปอย่างไร . นั่งถามตัวเอง
ที่จริงมันก้อดี . เพราะถึงอย่างไรวันอย่างนี้ก้อต้องมาถึง . เพียงแต่ว่ามันมาเร็วไปซักนิดเท่านั้นแหละ .ฮ่าาา จะได้ปรับตัวได้ก่อนคนอื่นที่เกษียณตอนอายุหกสิบไง
จะมีเวลาในชีวิตที่สามารถทำอะไรที่เคยอยากทำได้อีกเยอะ . ถ้าไปเกษียณตอนหกสิบ ป่านนั้นอาจจะเป็นเหมือนเครื่องยนตร์ที่หมดสภาพ . ทำอะไรไม่ได้แล้วก้อเป็นได้
ก้อไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะลอยเคว้งคว้างไปถึงไหน . เหมือนรูปโคมยี่เป็งที่เอามาแปะไว้ข้างบนน่ะแหละ . เฮ้อ.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น