เอามาแปะโชว์ให้นักอ่านได้ชม เผื่อติดตามกันไปนานๆ จะได้เห็นพัฒนาการฝีมือบ้าง ไม่เชื่อนักอ่านไปดู post เก่าๆ ตอนช่วงผู้เขียนยังทำงานอยู่สิคะ วาดแย่กว่าตอนนี้อยู่พอดูนะคะ
ไหนๆก็มาไกลโขแล้ว ต้องไปให้สุดทาง...ฮึบๆๆๆ สู้ๆ
เอามาแปะโชว์ให้นักอ่านได้ชม เผื่อติดตามกันไปนานๆ จะได้เห็นพัฒนาการฝีมือบ้าง ไม่เชื่อนักอ่านไปดู post เก่าๆ ตอนช่วงผู้เขียนยังทำงานอยู่สิคะ วาดแย่กว่าตอนนี้อยู่พอดูนะคะ
ไหนๆก็มาไกลโขแล้ว ต้องไปให้สุดทาง...ฮึบๆๆๆ สู้ๆ
วันนี้นิยายเรื่องแรกที่ใส่พลังเข้าไปแบบเต็มพิกัด ก้าวเข้าสู่การเผยตัวออนไลน์บนแพลตฟอร์ม top 5 ของประเทศไทย และใกล้เขียนถึงบทสุดท้ายเข้าไปทุกที... เกือบจะจบเรื่องแล้วจ้า
แหมเกริ่นนำเสียสวยหรูยิ่งใหญ่ขนาดนี้ top 5 ที่ว่าก็หนีไม่พ้น เด็กดีดอทคอม กับ รี้ดอะไรท์ นั่นแหละค่ะ
อย่าถามว่าผ่านไปเกือบสิบเดือน ยอดวิว ยอดรายได้เป็นไง
😓ก็อย่าไปเอาอะไรมากกับเรื่องแรก ชาวบ้านเค้าเขียนกันมาก่อนเราเป็นสิบๆเรื่องก็ไม่ได้โด่งดังในชั่วข้ามคืน อันนี้ก็ปลอบใจตัวเองตามเคยค่ะ
นิยายรักชายหญิงพล็อตเรื่องแบบ everyday life บางคนเรียก slice of a life คือไปเรื่อยๆสายชิล จะไปสู้นิยายรักผู้ใหญ่ 18+ หรือนิยายจีนโบราณ มันเป็นไปไม่ได้
ทุกวันนี้ผู้เขียนทำหลายอย่างมาก หากใครติดตามอ่าน blog มาตลอดจะทราบค่ะ 5555
เหนื่อยก็ต้องหยุดค่ะ วัยนี้มันไม่ใช่วัยสร้างฐานะ เลยมาไกลมากแล้ว ฝืนสังขารแล้วเกิดต้องเจ็บป่วยเข้าโรงพยาบาลขึ้นมามันจะยุ่งและเดือดร้อนคนอื่นค่ะ
อนิจจา...รายได้จากงานสร้างสรรค์ทั้งปวง (ไม่เกี่ยวกับที่เรียนจบและทำงานมาเลยสักนิด) เมื่อเทียบกับค่าใช้จ่าย และเมื่อเทียบกับรายได้สุดท้ายก่อน early retire มันคือ 1:10:100 (รายได้:ค่าใช้จ่าย:รายได้ในอดีต)
ข่าวดีก็มีค่ะ
คือผลประกอบการช่วง 2-3 ปีแรก อัตราส่วนเป็นดังนี้ 1:100:1,000
ผ่านมา 6 ปี ดังนั้นอัตราการเติบโตของรายได้คือ 10 เท่า ใช้เวลาถึง 6 ปี อยากจะเขียนตัวโตๆๆๆๆๆๆ
ตัวอย่างเช่น ช่วง 2-3 ปีแรก มีรายได้ประมาณเดือนละ 10 บาท แต่ตอนนี้ได้ประมาณเฉลี่ยเดือนละ 100 บาท
ดูน่าดีใจใช่ป่าวคะ ...ก็นั่นหละ ผู้เขียนพยายามจะมองแค่จุดนี้ คือจุดที่เราสบายใจ ไม่งั้นจะท้อมาก เพราะกว่าจะได้มาต้องทำหลายอย่างเลยค่ะ ทั้งนี้ผู้เขียนมองเรื่องการสร้างกระแสรายได้ หรือ income stream ที่ต้องมีรายได้จากหลายทิศทางค่ะ กระจายความเสี่ยง กระจายเจ๊งด้วยค่ะ ก็เหนื่อยหน่อย แต่เชื่อว่าจะมั่นคงค่ะ
อย่างที่เห็นว่าเป้าหมายคือรายได้ที่ควร cover ค่าใช้จ่าย ยังไม่เป็นไปตามเป้า ห่างไกลมากถึง 10 เท่า ความฝันที่อยากจะกลับไปมีเงินเหลือเก็บออมบ้างก็ไม่ได้เลย
ไม่ต้องไปดูตัวหลังสุดคือ รายได้ในอดีต... คือ เหนื่อยค่ะ อยากกลับไปมีชีวิตชิลๆ ได้กินได้เที่ยว ได้ shopping บ้างคงจะไม่ได้อยู่ดี ยังไงก็ต้องผ่านด่านที่ว่าทำให้มีเงินเหลือออมจะดีกว่า เพราะชีวิตไม่มีอะไรแน่ค่ะ ยังไงต้องแบ่งออมไว้ก่อนปลอดภัยที่สุด
บ่นเรื่องผลประกอบการให้ฟังเสียยาวยืด หวังว่าคุณผู้อ่านจะได้ไอเดียกับการจัดการชีวิตวัยเกษียณไปบ้างนะคะ 5555 สาธุค่ะทุกคน
ว่าแล้วก็ต้องไม่ลืมขายของ อ้าว...ฮ่าาาาา
ปลายฟ้าไม่เคยไร้ดาว บน ReadAWrite :
https://www.readawrite.com/a/d13147cea2381ce84bd0311b83558d6f
ปลายฟ้าไม่เคยไร้ดาว บน DekDee :
เขียนมาใกล้จบล่ะค่ะ ทะยอยปิดปมต่างๆที่สร้างเอาไว้ แฮบปี้เอนดิ้งกันทุกคู่ แต่จะอย่างไรต้องไปติดตามอ่านกันนะคะ ระหว่างนี้ขอแจ้งว่าจะมีการรวบรวมเป็น ebook แน่นอน ส่วนจัดพิมพ์เป็นรูปเล่มนั้นตัวผู้เขียนจะทำไว้อ่านเป็นที่ระลึก คาดว่าจะสั่งพิมพ์เล่มมาไม่เยอะ ลองขายดูค่ะ5555 ดังนั้นพิมพ์จำนวนน้อย คงไม่ได้กำรี้กำไรอะไรมากมาย ขายไม่หมด-เหลือก็บริจาคทำบุญให้ห้องสมุดประชาชนหรือไม่ก็ห้องสมุดพร้อมปัญญาสำหรับผู้ต้องขังค่ะ รับรองว่าอ่านแล้วไม่มีพิษ ไม่มีภัย สายโลกสวยยย
เรื่องใหม่ถัดไปก็มีโครงเรื่องรออยู่เหมือนกันค่ะ ทว่า...ยังมีหลายจุดที่ไม่ลงตัว คิดไม่ออก แก้ไม่ตก ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะได้เขียนเรื่องใหม่ในช่วงไหน
ถึงจะบ่นว่าเหนื่อย และไม่ได้อะไรเท่าไหร่ แต่ก็ยังจะต้องทำต่อไปค่ะ
เพราะน่าจะอยากทำ...นั่นแหละค่ะ ข้อสรุป
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามค่ะ
ช่วงนี้หันมาจริงจังกับการวาดรูปมากขึ้นค่ะ คือความที่ตัวเองทำอะไรหลายอย่างพร้อมกัน ทำให้เกลี่ยเวลาไปทำทุกสิ่งอย่างไม่ค่อยทั่วถึง ทำทุกอย่างสลับไปสลับมาในหนึ่งวันเลยค่ะ
ทว่าทำอย่างนั้นแล้วมันเยี่ยม!
เพราะอะไรน่ะหรือคะ
คือกลายเป็นว่าทำให้หัวสมองได้ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ แถมได้ยังกระจายความเสี่ยงในเรื่องทักษะความสามารถอีกด้วย ยุคนี้จะมานั่งทำอะไรอย่างเดียวหรือทีละอย่าง เห็นจะไม่รอดดดด มันต้อง Agile ปรับตัวให้ไวเข้าไว้
ทีนี้การจะปรับตัวให้ไวได้ต้องมีฐานมากพอจะโฉบไปตรงนั้นตรงนี้ได้ค่ะ ถ้าไม่มีพื้นความรู้ หรือฐานที่ว่าสักนิดสักหน่อย มันก็ไปต่อกับชาวบ้านเค้าไม่ได้
ดังนั้นความเข้าใจในงานวาด งานระบายสี มันบูรณาการร่วมกัน ถ้ามัวไปทำอะไรอย่างใดอย่างหนึ่ง เราก็จะไม่เข้าใจว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่เนี่ย ไปส่งผลต่องานอื่นอย่างไรบ้าง เหมือนเรามีฐานค่ะ จะไปต่องาน digital หรือ ระบายมือ ก็ทำได้หมด เปลี่ยนแค่เครื่องมือเท่านั้น
ทว่าการใช้เครื่องมือ หรือใช้โปรแกรมก็ต้องฝึกฝนอีกแหละค่ะ
เมื่อได้เข้าใจว่าทุกอย่างส่งผลต่อกัน หรือสัมพันธ์กันอย่างไร จุดไหน...พัฒนาการจะเกิดเองค่ะ
รู้สึกพอใจผลงานมากขึ้นมาอีกนิดค่ะ แม้ว่าจะยังวาดไม่เสร็จร้อยเปอร์เซนต์ ก็พร้อมอวด55555 ดูรวมๆแล้วน่าจะผ่านอยู่นะคะ รายละเอียดอื่นยังต้องฝึกกันต่อค่ะ เช่น รอยยับบนเสื้อ การลงสีดวงตา ใบหู กับลงแสงเงารวมๆยังต้องปรับอีก
อยากจะฝึกฝีมือเอาไว้วาดปกนิยายของตัวเองค่ะ
เพราะค่าจ้างวาดโหดมาก งานสวยๆนี่ราคาประมาณหกพันกว่าบาทขึ้นไปเลยทีเดียว ลองคิดดูว่านักเขียนหน้าใหม่ ไก่กาอาราเร่ อย่างดิฉันเนี่ยยยย ขืนไปจ้างวาดก็ทุนหายกำไรหดแน่
เพราะคาดเดาไม่ได้เลยค่ะ ว่าเมื่อรวมเล่มขายแล้วจะมีนักอ่านสนับสนุนขนาดไหน
เอาไว้นิยายใกล้ออกเล่มเป็น ebook เมื่อไหร่จะมาอ้อนนักอ่านแถวๆนี้อีกทีนะคะ อิอิอิ
ส่วนการพิมพ์เป็นเล่มนั้นมีแน่นอน เพราะต้องการเก็บไว้เป็นทีระลึกสำหรับตัวเอง 55555 ขึ้นอยู่กับนักอ่านว่าจะตอบรับ ebook ดีไหม จะได้พิมพ์เล่มเผื่อไว้สักเล็กน้อย
ว่าไปแล้วอย่าลืมตามไปอ่านกันนะคะ พีคคคคคแล้ว ตอนที่ 60 กว่าแล้วค่ะ
ปลายฟ้าไม่เคยไร้ดาว บน ReadAWrite :
https://www.readawrite.com/a/d13147cea2381ce84bd0311b83558d6f
ปลายฟ้าไม่เคยไร้ดาว บน DekDee :
เขียนต่อไป ยังเขียนอยู่ค่าาา
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ไว้พบกันใหม่ vlog หน้าค่ะ
วันนี้ขอกลับไปจุดเริ่มต้น เพื่อเป็นการพักสมองบ้างค่ะ
คือการเขียนนิยายนี่มันเหนื่อยจุง...ฮ่าาาา ปวดหัว เวลาคิดไม่ออกนี่มันสุดๆค่ะ อย่างไรก็ตามเขียนได้จบเรื่องแน่นอน งานนี้จะจบประมาณตอนที่ 80-84 ถือเป็น Masterpiece ของชีวิต Post-Retirement เลยทีเดียว ใช้เวลาไปเกือบ 8 เดือนแล้วเนี่ยสำหรับนิยายเรื่องนี้
พอเริ่มเขียนไปสักพักใหญ่ คือล่วงเลยมาจนตอนที่ประมาณ 6 จะเริ่มเข้าสู่ภาวะลื่นไหล อ๊าาา...ที่จริงเราก็เขียนได้นี่หว่า จากที่เคยคิดมาตลอดว่าจะรอดมั้ย เพราะช่วงที่ยังทำงาน หมายถึงตอนก่อนเกษียณนะคะ พยายามกลับมาเขียน มักจะเขียนไม่ออก ช่วงเขียนออกก็มีค่ะ แต่เอาแน่ไ่ม่ได้ จับทางตัวเองไม่ถูกว่าต้องทำยังไงจึงจะทำให้เขียนได้อย่างลื่นไหลไปแต่ละย่อหน้าได้
ตอนนี้นิยายกำลังดำเนินไปอย่างเข้มข้น และคนเขียนเหนื่อยมาก ฮ่าาาา ขอกลับมาพักวาดรูปค่ะ
เพราะที่จริงแล้วงานวาดรูปเป็นสิ่งที่มาก่อนงานเขียนนิยาย และงานอื่นทั้งปวง
จากตอนเด็กๆก็วาดไปบนกระดาษเหลือใช้จากที่ทำงานของพ่อ... ซึ่งพ่อขนกลับมาบ้านเพราะตั้งใจให้ลูกใช้ทดเลข5555
ปรากฎว่าลูกเอามาวาดรูปเล่นค่ะ
แล้วก็เอาตัดเล่น เป็นตุ๊กตาบ้าง พับนกบ้าง ตามประสาเด็กยุค 70
พอร้องจะให้พ่อซื้อสีน้ำหลอดสังกะสีเป็นชุดๆให้หน่อย ก็โดนดุอีก แต่สุดท้ายก็ได้มาแหละค่ะ แต่พอเอามาระบายสีเท่านั้นก็โดนตีมืออีก เพราะว่าผู้เขียนระบายออกนอกเส้น5555
เอาเป็นว่าผู้ใหญ่ในสมัยโน้นเค้าก็ไม่เข้าใจเรื่องศิลปะอะไรมากมายหรอกค่ะ ช่างไม่รู้เล้ยยยย ว่าผู้เขียนน่ะมีความสามารถพิเศษทางนี้ เพราะพอโตมาอีกหน่อย ครูที่โรงเรียนเอาภาพเขียนสีเทียนไปส่งประกวดยังต่างประเทศ ผู้เขียนได้รางวัลซะงั้น และได้รางวัลเกี่ยวกับการประกวดภาพวาดอีกเรื่อยๆจนโต (ขออวดหน่อย)
แต่สรุปว่า...เวลาจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย ห้ามเลือกคณะเกี่ยวกับการวาดรูป
เอาเถอะค่ะ อะไรที่เกิดขึ้นแล้วมันดีเสมอ เพราะว่าเป็นศิลปินวาดรูปในยุคนั้นกินเกลือแน่นอน
ตั้งแต่เกษียณมาก็ได้วาดรูปมากขึ้นค่ะ ก็รู้สึกว่าฝีมือพัฒนาขึ้นเหมือนกัน ที่จริงพัฒนามากขึ้น เพราะผู้เขียนไปเรียนรู้เรื่องการถ่ายภาพ ทีนี้เลยเข้าใจเรื่องธรรมชาติของแสงค่ะ
กับอีกทักษะที่ไม่กล่าวถึงไม่ได้เลย คือ ทักษะของการเป็นกราฟฟิกดีไซน์เนอร์ คือการใช้โปรแกรมแต่งภาพ ไม่ว่าจะเป็น Photoshop, Lightroom โปรแกรมวาดเวคเตอร์ Illustrator , Indesign , Procreate ฯลฯ ตอนนี้ผู้เขียนทำได้หมดอย่างชำนาญพอตัวเลยทีเดียว
จึงเป็นที่มาของการบูรณาการทักษะทั้งหมดมาใช้ประโยชน์
เพราะว่าค่าจ้างนักวาดมาทำภาพปกนิยาย หรือวาดภาพตัวละคร แพงงงงมากค่ะ หรืออย่างน้อยใช้ภาพจาก Ai ก็ต้องมีการปรับแต่งอยู่ดี
มีประโยขน์ก็ตอนนี้แหละค่ะ วาดปกเอง ทำ Artwork ส่งโรงพิมพ์เอง จัดหน้า+ทำรูปเล่มเอง ประหยัดค่ะ ยังไม่รู้เลยว่าเขียนนิยายจบแล้วทำเป็น E-Book จะพอมีคนอุดหนุนบ้างหรือไม่ นักเขียนหลายคนขาดทุนยับเพราะจ้างวาดปกมาแพง แต่ขายอีบุ๊คไม่คุ้มค่าปกค่ะ
ภาพข้างบนยังไม่เสร็จเรียบร้อยดี เอามาใช้เล่าเรื่องให้ทุกคนได้อีกเรื่องนึงค่ะ...
ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันนะคะ สู้ๆๆๆ