หลังจากทำโน่นทำนี่มามากมายตลอดระยะเวลาสี่ปีนิดๆ เรียกได้ว่าทำหนักวันละ 12-15 ชั่วโมงตามที่เคยเล่าไปแล้วในตอนก่อนๆ
ทำที่ว่าไปคือฝึกหนักเกี่ยวกับเรื่องการใช้โปรแกรมกราฟฟิกต่างๆนั่นเองค่ะ
คือระหว่างการฝึกก้อมีการขายงานไปด้วย. แต่ก็ได้เงินน้อยมากจนคิดว่าจะทำไปทำไมเนี่ย เฮ้อ....
แม้จะเห็นพัฒนาการที่ดีขึ้นของทักษะการใช้โปรแกรม. และคุณภาพงานที่ดูดีมีราศีขึ้นมาหน่อยละ. แต่ตอนนี้ผ่านไปนานวันเข้า. บุญเก่าเริ่มร่อยหรอลงไปทุกวัน. ทำให้ใจมันหวั่นค่ะ
โบราณเค้าว่า. อย่าหมิ่นเงินน้อย อย่าคอยวาสนา. ก็เลยทำตามนั้นค่ะ คือ ทำต่อไปๆๆๆๆ
จริงๆมันก้อมีความสุขที่ได้ทดลองทำอะไรใหม่ๆตลอด. ไม่มีใครมาคอยบังคับหรือชี้นำ. เหมือนจะไม่เครียด. แต่กลับเครียดเรื่องอนาคตแหละว่าจะไปรอดมั้ย. คือ ....สุดท้ายแก่ตัวไปจะมีเงินเลี้ยงตัวได้หรือไม่
มีกฎว่าห้ามคิดเรื่องเกี่ยวกับพวกตัวเลขหรือฟังข่าวเศรษฐกิจก่อนนอนด้วยซ้ำไป5555. ไม่งั้นจะกังวล และนอนไม่หลับ
สายคิดบวกก้อจะบอกว่า. ห้ามด่าตัวเอง. ต้องให้กำลังใจตัวเองเข้าไว้.
ก็พยายามจะมองโลกให้บวกๆแหละค่ะ.
ตั้งแต่ข้ามมาปี 2566 รู้สึกตัวเองจะเฉาลงไป. ไม่ฮึดสู้ได้เหมือนแต่ก่อน. คือมันฮึดมาเยอะตลอดหลายปีที่ผ่านมาแล้วไม่เห็นว่าจะมี outcome ดีๆแบบที่คาดหวังเลย. แล้วรู้สึกว่าสังขารตัวเองไม่ใช่คนอายุวัยสร้างเนื้อสร้างตัว. แต่นี่เป็นวัยที่ต้องสงบ และพักด้วยซ้ำไปค่ะ
พอใช้เม้าส์หนูคลิกเยอะๆก็ปวดข้อ. ใช้สายตามากก็แสบตา. นั่งนานก็ปวดหลัง. เครียดมากก็นอนไม่หลับ. สายตาก็ยาวเยอะ. ผมก็เปลี่ยนสีแล้ว.
ไม่เคยบอกคุณผู้อ่านใช่มั้ยว่าผู้เขียนอายุเท่าไหร่. ก้ออย่าบอกดีกว่าเนอะ55555
ช่วงนี้ลดการใช้คอมพิวเตอร์. หันมานั่งตัดกระดาษแทน. กลับมาจับงานการฝีมือละค่ะ
ก็แสบตาน้อยลงเยอะค่ะ.
วันหน้าจะเอาผลงานมาโชว์คุณผู้อ่านนะคะ. มันเพลินและสร้างสมาธิได้ดีมาก. ตัดกระดาษไป กรีดกระดาษไป. พับไปพับมา. ทำแบบไม่คาดหวังอะไรแล้วละ.
รู้สึกเหมือนกำลังหลงทางอีกครั้ง
ไม่รู้จะเลี้ยวไปไหนดี. เดินมาตั้งไกลแล้ว. ยังไม่เจอบ่อน้ำแห่งความสำเร็จซักที
ทำไปหลายอย่างมากมาย. แต่ยอดขายไม่ปังเปรี้ยงปร้าง. เลยเสียวไส้ว่าจะประคับประคองชีวิตต่อไปยังไงดี
ทำหลายอย่างเพื่อเป็นการศึกษาตลาด. ครั้นจะมุ่งไปทางเดียวแล้วเกิดมันผิดทางเข้า. ทีนี้ถอยหลังยูเทรินกลัวไม่ทัน. เพราะเข้าไปซะลึกสุดซอยแล้ว. ผู้เขียนเลยใช้กลยุทธ์แบบไปทั่วๆ มันเลยแตะนั่น. แตะนี่. ได้ทีละนิดเดียว.
ก้อทำอยู่คนเดียวนี่เนอะ
บ่นค่ะ. บ่นให้คุณผู้อ่านฟัง. เฮ้อ
....ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น