"อันเนื่องมาจากเช้าวันนั้น". เป็นเรื่องสั้นที่ผู้เขียนอยากจะทดลองอะไรบางอย่างค่ะ
จริงๆก้อนอกจากเรื่องนี้แล้ว. มีอีกเรื่องหนึ่งที่อยู่ในระหว่างการขัดเกลา. กับนิยายที่เขียนไม่จบอีกหนึ่งเรื่องที่เป็นแนวเสียดสีสังคม
ทว่า...พอไม่สามารถเขียนจบได้. มันเลยไม่รู้จะพูดอะไรต่อดีค่ะ ฮ่าา
วันหลังจะเอามาโชว์ให้เหล่าผู้อ่านได้เห็นนะคะ. เผื่อจะมีคน comment มาบ้างว่าอยากอ่านต่อ. อิอิ
เรื่องแนวเสียดสีสังคมนี่ก้อเขียนยากกว่าแนวโรแมนติกดราม่าเยอะนะคะ. คือกว่าจะหาประเด็นอะไรที่มันโดนใจแรงๆได้. ต้องแรงพอที่จะพยุงให้ตัวเองเขียนได้จนจบเรื่องด้วย. สรุปเลยนานๆจะเกิด moment แบบนั้น. จึงคาดว่าอาจจะมีเพียงเล่มนี้เล่มเดียวที่สามารถออกสู่สายตานักอ่านได้ค่ะ
ในช่วงยุคสมัยก่อนโน้นนนน...อาจจะเป็นช่วงที่ผู้เขียนเพิ่งจะเริ่มชีวิตการทำงาน. ช่วงนั้นยังว่าเป็นยุคเฟื่องฟูของวรรณกรรมแนวเสียดสีสังคมก้อว่าได้. เป็นยุคที่ยังไม่มีโลกอินเตอร์เนต. ไม่มีโทรศัพท์มือถือ. โอ้ววว ...นึกภาพกันไม่ออกเลยล่ะสิ. ว่าคนยุคนั้นอยู่กันอย่างไร5555
สมัยนั้นมีนักเขียนแนวๆนี้อยู่หลายท่าน. เช่น. ชาติ กอบจิตติ, วานิช จรุงกิจอนันต์. ฯลฯ.
คือผู้เขียนคงจะนึกคิดว่าตัวเองเขียนเป็นแต่แนวโรแมนติกดราม่า. ถ้ามาหัดเขียนเรื่องแนวสร้างสรรค์สังคม หรือ เสียดสีสังคมนิดๆๆๆ. น่าจะสนุกดีนะ
ทีนี้วัตถุดิบในหัวสมองเราก้อมีน้อย. เพราะพวกข่าวการเมือง ข่าวเกี่ยวกับมวลชน. หรือ ข่าวเกี่ยวกับกลุ่มแรงงานต่างๆนี่ไม่เคยอยู่ในเรดาร์ความสนใจของเราเลย. แล้วจะเอาอะไรมาผูกเป็นเรื่องดีล่ะ
ไหนจะตัวละครอีก. จะสร้างตัวละครอย่างไร
สรุปก้อเขียนไปตามเท่าที่จะคิดได้ล่ะค่ะ
เรื่องแนวเสียดสีสังคมอาจจะสะท้อน. หรือ ให้อะไรบางอย่างที่มันหนักหัวไปซักหน่อยกับผู้อ่านนะคะ. แต่ในมุมของผู้เขียนรู้สึกว่าได้ส่งผ่านสาระไปยังผู้อ่านที่ดูเป็นสาระจริงๆ. 55555. ไม่เน้นบันเทิง
ส่วนโรแมนติกดราม่าในแนวผู้เขียนที่ชอบเขียนเนี่ย...ก้อจะเน้นโรแมนซ์หวานแหวว. กุ๊กกิ๊ก. อิ่มใจ. และสอดแทรกคติการดำเนินชีวิตไปด้วยค่ะ
เขียนได้ลื่นไหลมากกว่าเยอะ. แต่กระนั้นก้อยังเขียนไม่จบอยู่อีกหลายเรื่อง
การเขียนนิยายแบบด้นสดนี่มันตื่นเต้นดีจริงๆค่ะ. ฮ่าาาา.😂 ด้นไปด้นมาแล้วเจอทางตัน...พอเว้นวรรคหันไปทำอย่างอื่นเผื่อจะคิดออก. คราวนี้เลยไปไกลโลดเลย. คือกลับมาเขียนต่อไม่ติดไปซะอีก.
ตั้งแต่ออกจากงานมาก้อกลับไปเขียนอยู่บ้างเหมือนกันค่ะ ทว่าทำหลายอย่างมาก ...สุดท้ายนิยายก้อยังไปไม่ถึงไหนอยู่ดี. เฮ้อ. ขอบอกเลยว่าเขียนนิยายนี่ใช้พลังมากกว่าวาดรูปหลายเท่าตัว
ก็เขียนกันต่อไปและวาดกันต่อไปค่ะ
เพราะเป็นสิ่งที่รักจะทำ. ชีวิตผู้เขียนคือสิ่งเหล่านี้แหละค่ะ .... 😊
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น