พักนี้หายไปไม่ได้มีเวลามาเขียนอะไรเล่าสู่กันฟังเท่าไหร่. อาจมีบางคนที่เคยติดตามอ่านมาก่อนหน้านี้คอยลุ้นไปกับชีวิตของเราว่าป่านนี้เป็นฉันใด...
อาจมีหลายคนเช่นกันที่เกษียณอายุการทำงานเร็วกว่าที่เคยคิดเอาไว้. และเราคงไม่ต่างกันที่อยากมีเพื่อนที่โดนเหมือนกัน5555. จะได้แลกเปลี่ยนความคิดและประสบการณ์กันได้บ้างนะ
มีเพื่อนอายุรุ่นเดียวกันบอกว่าอยาก early retired บ้าง เบื่องานที่ทำอยู่เต็มที
จึงได้แต่บอกว่า ...ถ้าไม่จำเป็น หรือ ถ้าไม่พร้อมจริงๆ ก็ อย่าาาาาาา...ดีกว่า
ฮ่าาาาาา....หัวเราะตามเคย...
อันว่าคำว่า "พร้อม" ของแต่ละคนนั้นมันก้อไม่เหมือนกันอีกนั่นหละ.
อย่างน้อยที่สุดเราว่า "ห้ามมีหนี้สิน" เป็นอย่างยิ่ง
เพราะไม่ว่าคุณจะรวบรวมเงินที่เก็บมาทั้งชีวิต หรือเงินที่บริษัทให้มาในตอนสุดท้ายเป็นเท่าไหร่ก็ตาม มันจะต้องเอาชำระหนี้ทั้งหมดก่อนใช่ไหม. ก่อนจะเหลืออิสรภาพที่แท้จริงของคุณ
ยิ่งคุณมีหนี้มาก ก็แปลว่าอิสรภาพที่คุณรอคอยมานานนั้นมันจะเป็นอิสรภาพที่ชวนขนลุกแน่นอน
เอาง่ายๆ. คุณจะได้ไม่ต้องฝันหวาน. นี่คือความเป็นจริงของชีวิตที่อยากแบ่งปัน. คือหลังออกจากงานและชำระหนี้สินหมดสิ้น.
- คุณคิดว่าสมัครงานหางานใหม่คุณจะมีโอกาสได้งานทำหรือไม่
- ถ้าคุณไม่คิดกลับไปใช้ชีวิตมนุษย์เงินเดือนอย่างเก่า. คุณจะหารายได้มาใช้จ่ายในแต่ละเดือนอย่างไร. มีอาชีพที่สองรองรับหรือยัง
- คุณต้องใชัชีวิตต่อไปจนกว่าจะหมดอายุขัยอีกประมาณกี่ปี. คาดว่าจะต้องใช้เงินในการมีชีวิตอยู่จนถึงวันนั้นเป็นจำนวนเงินประมาณเท่าไหร่
ข้อท้ายสุดที่เขียนไปทำเอาเราเครียดนอนไม่หลับอยู่หลายครั้ง...!!!
ทฤษฎีการบริหารเงินเค้าบอกว่าสมัยนี้ต้องหารายได้มากกว่าหนึ่งทางด้วยซ้ำ แบบว่าต้องมี income streaming เลยทีเดียว. อย่างเราเคยเป็นแต่มนุษย์เงินเดือนตั้งแต่เรียนจบ หมายความว่าเราเป็นพวกมีเรายได้ช่องทางเดียวมาตลอด. พอเราหมดจากสภาพลูกจ้าง. คราวนี้เราก็สูญเสียรายได้ที่มีอยู่ช่องทางเดียวไปเลย
ทุกเดือนเรามีเงินเข้าไม่เคยขาด และเงินมากขึ้นทุกปีจากการขึ้นเงินเดือนประจำปี มีโบนัสตามผลประกอบการซึ่งเป็นเงินก้อนใหญ่มากเข้าบัญชีปีละหนึ่งถึงสองครั้งด้วยซ้ำไป โดยที่เรามักจะเห็นพนักงานส่วนใหญ่เตรียม shopping list ไว้ล่วงหน้าแล้วว่าปีนี้ได้โบนัสแล้วจะซื้ออะไรดี
ผ่านไปปีแล้วปีเล่า....เป็นความเคยชินที่แสนดี.
อยู่มาวันหนึ่ง, เป็นวันที่เราอายุและประสบการณ์มากมาย. เมื่อออกจากงานแล้วมันกลับยากที่จะกลับเข้าสู่วิถีเดิม. บางทีมันเป็นเพราะเราเลือกที่จะเดินเส้นทางใหม่. ในแง่จิตใจแล้วก้อเป็นอะไรที่ท้าทายตัวเองมาก
เดี๋ยวนี้คำว่าเก่งก้อไม่พอซะแล้ว. เราต้องแกร่งด้วย. เราต้องล้มแล้วรีบลุกขึ้นมาให้ไว. อย่านอนนิ่งจมอยู่กับความไม่สำเร็จนั้นนานเกินไป. ยิ่งเจ็บ. ยิ่งมีบาดแผล. แปลว่าเราได้เรียนรู้อะไรมากขึ้น. คราวหน้าเราจะไม่ล้มท่าเดิม. ฮ่าาาาา
รู้สึกว่า post นี้จะดูซีเรียสไปไหมคะ. 5555. ไม่หรอกเนอะ. ไหนๆก็เป็นคนเกษียณเร็ว. แถมยังเจอเศรษฐกิจตกต่ำอย่างรุนแรงจากภาวะ covid-19 เงินที่มีก้อไม่งอก. แถมยังหดหายไปอีกต่างหาก. ได้แต่ยอมรับในโชคชะตา. และพยายามจะขำ. ก้อไม่รู้จะทำยังไงดี
หุ้นตก เศรษฐกิจไม่ฟื้น. ก้อเป็นเฉพาะที่ประเทศเรานี่แหละ. ประเทศอื่นเค้าฟื้นๆฟุบๆแต่ก้อยังดีกว่าประเทศเราแฮะ. แล้วยังไง...สถานการณ์ทางการเมืองก้อไม่นิ่งอีก. คนเล็กๆอย่างเราได้แต่ทอดถอนใจค่ะ
ระหว่างรอวัคซีน. ก้อต้องระวังการระบาดใหญ่รอบสองไปด้วยนะเนี่ย. โอ้โห amazing กับชีวิตมาก. แต่ถึงอย่างไรจะขอบอกว่าตอนนี้ได้ทำสิ่งที่อยากจะทำเกือบทุกอย่างแล้วค่ะ. มีความสุขมากกว่าเดิม. ถึงแม้จะไม่มีรายได้เลยเน้อ. แบบนี้นี่แหละ ที่เค้าเรียก "ศิลปินไส้แห้ง" ไงคะ. 55555😅
(ภาพประกอบถ่ายรูปเองนะคะ เย้ๆๆๆ)