กุมภาพันธ์ 23, 2565

ฉันจะรอวันดอกไม้บาน


ในบรรดางานกราฟฟิกที่ผู้เขียนกำลังหัดเรียนรู้แล้วรู้สึกว่ามีความรู้เกี่ยวกับมันน้อยที่สุดตอนนี้คือ งานประดิษฐ์ตัวอักษรค่ะ

บางคนเรียก อักษรวิจิตร. แต่ technical term ภาษาอังกฤษ เรียกว่า Typography อะค่ะ

จะว่าไปตอนเด็กๆ สมัยเรียนศิลปะเป็นวิชาโทในโรงเรียน (น่าจะช่วงมัธยมต้น-ปลายนี่หละ) ก้อได้เรียนอยู่เหมือนกันค่ะ. ทว่าเป็น project เล็กๆที่เรียนอยู่แค่ประมาณคาบถึงสองคาบเรียนเท่านั้น

ผู้เขียนเลยรู้สึกว่าต้องคลำทางหนักหนาอยู่แฮะ.  เพราะหลังจากเข้าสู่การวาดรูปแบบเต็มตัวและหัวใจ.  แบบว่ามันปะติดปะต่อระหว่างการวาดตัวหนังสือ , hand lettering, Calligraphy, Font และเรื่องการเลือกใช้  Font ไปจนการสร้าง Font

พยายามวาดออกมา.....สุดท้ายก้อออกมาแบบงงๆ. และประหลาดหน่อยๆอยู่ดี 5555😅

ผู้เขียนน่ะสนใจเรื่องงานวาดเป็นส่วนมากค่ะ.  เรื่องงานตัวอักษรนี่ชักจะรู้สึกว่ามันสำคัญมากเหมือนกัน ทำไปทำมาเลยต้องมาเจาะลึก.  และอยากทำออกมาให้สวย. แต่ดูแล้วก้อคงจะต้องใช้เวลาไปอีกสักพักนะคะ. กว่าจะตกผลึก. คือ. ....สวยมากไปกว่าอันนี้. 

ทำไงได้.  เราไม่ได้เรียนมาทางนี้ตั้งแต่สมัยปริญญาตรี. จึงต้องพยายามเยอะๆ. เพราะว่า skill นี้มันต้องใช้  

งานวาดมันจะโผล่ขึ้นมาอย่างโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงา.  หากมีงานตัวอักษรเข้ามาอยู่เป็นเพื่อนแล้วละก้อ. มันจะเติมเต็มซึ่งกัน. ทำให้งานดูน่าสนใจขึ้นมาอีก

"ฉันจะรอวันดอกไม้บาน"  ที่เขียนประโยคนี้ขึ้นมา. ก้อมีความหมายแอบแนบอยู่ในนั้น

คือสักวันหนึ่งเราคงจะเก่งกว่านี้.  เราคงจะดีขึ้นเรื่อยๆ เพราะเราตั้งใจกับมัน

ประหนึ่งว่าเรากำลังเพียรปลูกต้นไม้. สักวันที่ถึงเวลามันคงจะเจริญเติบโต. มีผลให้เก็บกิน หรือออกดอกให้เราได้ชื่นชมบ้างละนะ. 

คนเรามันต้องให้ความหวังกับตัวเองกันซะบ้าง.  

เอิ่ม...แต่ว่าจะอีกนานไหม.   กว่าดอกไม้จะเบ่งบาน. ความฝันจะเจิดจรัส. 

เฮ้อ...รอกันต่อไป

✌☺




กุมภาพันธ์ 14, 2565

ระยะประคับประคองใจ

วันแห่งความรักทั้งทีก้ออยากจะเขียนเกี่ยวกับความรักซะหน่อย.  รักที่ว่านั่นคือ "ความรักที่มีต่อตัวเอง"

ผู้เขียนเคยดู Series ใน Netflix ชื่อ How to Meditation จัดทำโดย HeadSpace ซึ่งผู้เขียนชอบมากและเห็นว่ามันมีประโยชน์กับผู้อ่านแน่ๆ. ควรค่าแก่การเขียนถึงค่ะ



ผู้เขียนดูซีรีย์ชุดนี้อยู่หลายรอบ.  ดูแล้วหลับไปก่อนจบบ่อยๆ เพราะว่าแรกๆดูแล้วนอนหลับได้ดี. ก็เลยชอบ

สำหรับสายอาร์ทอย่างผู้เขียน. อดจะชื่นชมไม่ได้...กับ animation ที่ตื่นตาตื่นใจ. สีสันสวยงาม มาพร้อมกับการเล่าเรื่องของคุณแอนดี้. ดีงามมากๆค่ะ 😄

ใครที่นอนหลับยากมาลองดูสิคะ.  ผู้เขียนเป็นพวกนอนดึก แถมหลับยาก. จำได้ว่าตั้งแต่เกษียณออกมานี่รู้สึกจะนอนไม่หลับบ่อย.  

นึกว่าได้ทำงานที่ชอบแล้วจะไม่ต้องเครียดเหมือนทำงานบริษัท. ก็เปล่านะคะ.  

ความเครียดไม่ได้อยู่ที่การทำงาน หรือ life style. 

แต่ย้ายมาอยู่ที่เรื่องเงินๆทองๆ !!!!!

ลองคิดดูว่าตอนทำงานบริษัท. ทำงานไปถึงไม่ได้ชอบมากแต่ก็ไม่ได้เกลียด.  ทำไปทำมารุ่งเรืองเจริญก้าวหน้าดีจะตายไป. เงินทองได้มาใช้ไม่หมด5555. (ไม่มีเวลาจะใช้😂)

ตำแหน่งหน้าที่การงานใหญ่โตไปตามความสามารถ. มีน้องๆช่วยทำงาน. มีห้องทำงานประจำตำแหน่ง  เดินไปไหนมาไหนในออฟฟิศมีคนยกมือไหว้(อาจจะเพราะดู Senior)

แต่กลับถึงบ้านหัวถึงหมอนนอนหลับไม่ค่อยลง. เพราะความรับผิดชอบมันท่วมหัว. หลอกหลอนแม้ยามนอนป่วยในโรงพยาบาล. อันนี้พูดจริงค่ะ.  ยิ่งช่วงขึ้นเงินเดือนและจ่ายโบนัสประจำปี. ห้ามเจ็บ-ป่วย-ตาย เด็ดขาด

ตอนนี้ไม่ต้องรับผิดชอบเรื่องชาวบ้านอีกต่อไป.  แต่ทุกครั้งที่จ่ายค่าใช้จ่ายประจำเดือนเล่นเอาเครียดจุกอกไปทุกทีค่ะ.   บางทีปวดหัวไมเกรนขึ้นมาเลย

การทำใจให้สงบเพื่อจะได้นอนหลับสนิทมันช่วยให้เราได้นอนอย่างมีประสิทธิภาพจริงๆค่ะ.  วันไหนที่นอนหลับดี ตื่นขึ้นมาจะรู้สึกไม่ป่วย555

นี่ล่ะหนอชีวิต

เกิดมาเพื่อวิ่งตามหาตัวเลขหรือเปล่านะ.  ตัวเลขหมายถึงเงินๆทองๆแหละค่ะ  คนมีเงินหลักพันก็อยากมีหลักหมื่น.  คนได้หลักหมื่นก็ใช่ว่าจะมีความสุขกว่าคนมีหลักพันหรอกค่ะ.  มีเท่าไหร่มันหมดไปได้เหมือนกัน

อนิจจังไม่เที่ยง....  ดูอย่างผู้เขียนสิ.  สร้างอนาคตมากับมือ. อยู่ๆก็มลายหายไปพร้อมกับการหยุดทำงานประจำ

เคยอยากได้อะไรก็สามารถจะซื้อได้เกือบทุกอย่าง. 

แต่เดี๋ยวนี้ "ไม่กล้า" จะซื้ออะไรที่อยากได้ซักอย่าง.  หรือ  "เผลอตัว" ซื้อมาก็กลับทำให้รู้สึกผิดต่อตัวเองอย่างมาก.  บางทีต่อว่าตัวเองด้วยซ้ำ.  เหมือนมีชีวิตอยู่บนความกลัวอยู่แทบตลอดเวลา

กลัวต่อไปจะไม่มีเงินซื้อข้าวกิน5555

ทั้งที่บางทีสิ่งที่อยากได้ก็ต้องใช้สนับสนุนในการทำงานของตัวเองแท้ๆเชียว.  มันน่าเจ็บปวดเนอะ

เจ็บปวดจนรู้สึกว่าเราต้องดูและประคับประคองจิตใจตัวเองซะบ้างค่ะ.   ต้องรักษาสมดุลย์ชีวิตให้ได้. 

คงต้องโต้คลื่นลมแห่งชีวิตกันไปยาวนานแค่ไหนไม่มีใครรู้

ตึงไปก็ระวังจะขาด.  หย่อนไปก็ไม่ดีอีกแฮะ.   


👀

มาต่อเรื่องการทำสมาธิค่ะ

ในซีรีย์ของ HeadSpace พูดเรื่องการทำสมาธิได้น่าสนใจค่ะ.  ว่าคนเราวิ่งตามความคิดจนเหนื่อย. หวังว่าจะไล่จับความคิดให้ได้. ยิ่งเหนื่อยกว่าสิคะ.  

ที่เราควรทำคือแค่ "นั่งดู" ไปเรื่อยๆ

บ่อยครั้งที่ผู้เขียนคิดจนปวดหัว.  

ปัญหาของผู้เขียนคือ เมื่อไหร่เราจะมีรายได้ละเนี่ย เฮ้อ.  รายจ่ายมันท่วมรายรับอยู่ทุกเดือนแล้ว

พอเริ่มรู้สึกกระวนกระวายมากเกินไปแล้วผู้เขียนจะพยายามหยุดตัวเอง. บางทีทำได้. บางทีไม่ได้เหมือนกันค่ะ  สิ่งเหล่านี้มันแฝงๆอยู่ในสมอง.ประดุจมีเงาดำลึกลับคอยตามติด 555 ทำให้ถึงนอนได้หลับ แต่ก็กลับมาตื่นเร็วกว่าปกติอยู่ดี

ตกลงว่าทุกวันนี้ทำงานหนักไม่น้อยกว่าแต่ก่อนหรอกค่ะ  เครียดอยู่ดี. เครียดไปคนละเรื่องกัน เฮ้อ

ความพยายามอยู่ที่ไหน. ความพยายามก้ออยู่ที่นั่นแหละ. เอ๊ย. ไม่สิ. ความสำเร็จต้องมาาาาาาา

อนุโมทนา  สาธุ. เพี้ยงงง