บนหนทางแห่งการเริ่มต้นธุรกิจเล็กๆของตัวเองนั้นมันช่างแสนเหนื่อยจังเนอะ...
รู้สึกว่าที่เหนื่อย ส่วนหนึ่งก้อน่าจะเป็นความคิดของตัวเองนี่หละ ที่ทำให้มันเป็นอย่างนั้น
ทำไมน่ะเหรอคะ... ความคิดของตัวเราเองที่จริงจังมุ่งมั่น. นี่หละทำให้เครียด
เพราะว่าเป็นคนที่จริงจังกับการทำงานมาก่อนหน้าอยู่แล้ว. หมายถึงว่าตอนทำงานเป็นมนุษย์ออฟฟิศก้อเป็นพวกทำงานเยอะอยู่. คล้ายๆพวกทำอะไรแล้วต้องทำให้ดี. ใช้ความพยายามเท่าที่จะมีภายใต้สติปัญญาและความรู้ของตัวเอง เรื่อง Hard side จึงหายห่วง คือ ทำดะไปได้ทุกเรื่อง
แต่ตอนนั้นมันจะเหนื่อยเรื่องของวงการสังคม. การเมือง. ความสัมพันธ์ต่างๆนานาในโลกของมนุษย์เงินเดือน ความที่ว่าเนื้องานและตำแหน่งที่ทำงานอยู่ทำให้ต้องรู้เห็นอะไรหลายอย่างที่บางทีไม่ได้สวยงามไปซะทุกเรื่อง. เอาเป็นว่าด้าน soft side ของงานทำให้เครียด
ทว่าตอนนี้ทุกอย่างถอยกลับไปอยู่ที่จุดเริ่มต้นซะงั้น
เหมือนทอยลูกเต๋าบนเกมเศรษฐีแล้วได้ใบที่บอกว่า "กลับไปจุดเริ่มต้น" 55555
นี่มันคือชะตาชีวิตของเรารึนี่
กลับไปเริ่มใหม่. โลกใบใหม่ เดินใหม่.... พยายามใหม่. ก้อเหนื่อยอะสิคะ.
รู้สึกทุกครั้งที่ตื่นเช้าขึ้นมาต้องบอกตัวเองทุกวัน ว่าต้องอดทนนะ. พยายามต่อไปนะ
มีคนพูดเอาไว้น่าฟังว่า "ถ้าหยุดตอนนี้ก้อเท่ากับ ศูนย์. แต่ถ้าทำต่อไปอาจจะสำเร็จนะ"
นั่นสิ... หยุดไม่ได้. และไม่ได้อยากหยุดด้วย
เรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ. เปิดรับตลอด. มันเลยเหนื่อยค่ะ. เพราะว่าเห็นโอกาสอยู่ตลอดเวลา. และพยายามจะวิ่งตาม. วิ่งตามหาตัวเลข5555
เศรษฐกิจชะลอตัว. เงินเฟ้อสูงลิบลิ่ว. น้ำมันแพง. ข้าวของแพง. สิ่งเหล่านี้เข้ามากดดันเข้าไปอีก
เราต้องต่อสู้. ต้องฝ่าฟัน. มีดาบอยู่ในมือแล้ว. คือ Passion. ทำสิ่งที่รักที่ชอบทุกวัน
ฉันจะวาดรูปต่อไป. ฉันจะทำงาน art ต่อไป
บอกตัวเอง. ถ้าเรากำลังเหนื่อย. เราก้อคงต้องพักบ้าง. ไม่มีใครว่าอะไรหรอก เพราะเราคือเจ้านายตัวเอง
คิดๆดูแล้วบางทีเป้าหมายไม่ได้สำคัญเท่ากระบวนการระหว่างทาง.
เพราะว่ากระบวนการนั้นใช้ระยะเวลายาวนาน. หากเราอยู่กับมันแล้วมีความสุข. นั่นก้อน่าจะเพียงพอแล้วไม่ใช่เหรอ.
จุดเป้าหมายเป็นเพียงจุดเล็กๆหนึ่งจุด. หรือจะเรียกหลักไมล์ก้อได้. Milestone นั้นไม่ได้มีอันเดียวในชีวิตนี้ หมายความว่าไปถึงแล้วก้อต้องไปต่อจุดต่อไปอยู่ดี. จนกว่าชีวิตจะสิ้นไป
คล้ายๆว่าคนเรามันก้อเหมือนไม่เคยจะพอหรือเปล่า. เมื่อได้มา. ก้อต้องเหนื่อยรักษาไว้อีกแหละ. แล้วก้อตั้งเป้าให้มันสูงขึ้นไปอีก. เหมือนกลัวว่าชีวิตจะไม่มีอะไรทำหรือไงเนี่ย5555
สรุป "รู้ว่าจะทำอะไร". ยังดีกว่า "ไม่รู้จะทำอะไร" นะคะ
เมื่อรู้แล้วก้อมุ่งหน้ากันต่อไป.
...ไปต่อกันเถอะค่ะ. ทุกคน
สู้เนอะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น