กันยายน 28, 2557

My Life in Weekend


            วันนี้นั่งเย็บกระโปรงทำงานที่มันขาดซะที กลับมานั่งถีบจักรตัวเก่าที่ครั้งหนึ่งได้เคยใช้มันเย็บโน่นนี่เมื่อตอนมีเวลาว่างในชีวิตเยอะกว่านี้ เมื่อกลับมาเย็บผ้าหนนี้พบกว่า ...สายตามันแย่ลงเนอะ ฮ่าๆ ก้อคงเป็นไปตามวัย รู้สึกตัวเลยว่าใจร้อนมาก...สติหลุดหลายทีขณะตะกุยด้ายที่มันกระจุก ทำไมหารอยด้ายไม่เจอ มองไม่ถนัด สีด้ายใกล้เคียงกันจนมองไม่ออก นั่นหละ...ชีวิต... คิดถึงวันวานเมื่อครั้งกระโน้น ทั้งถัก ทั้งวาด ทั้งเย็บอะไรเยอะแยะ เพราะ hobby ของฉันมันคือชีวิตจริง ชีวิตที่เป็นตัวเอง และคงไม่มีวันจะเปลี่ยนแปลง เฮ้อ...





ตั้งคำถามกับตัวเองบ่อยๆเหมือนกัน ว่าทำไมชอบบ่นว่าไม่มีเวลา... 

วันแล้ววันเล่า...

คนทำงานอย่างเราเอาเวลาในชีวิตแลกกับเงิน เหมือนยิ่งขายเวลาให้กับงานมากเท่าไหร่ เราก้อได้เงินมากขึ้นๆ แต่ต้องยอมแลกกับเวลาและอาจจะสิ่งอื่นที่หายไปจากชีวิต มองเชิงบวกคือโชคดีที่ทำงานมากได้เงินมากก้อน่าจะดีแล้ว ดีกว่าทำมากแต่ได้น้อยเนอะ ก้อปลอบใจตัวเองไปวันๆ ให้สู้ต่อได้

อย่างไรก็ตามเถอะ วันว่างหรือเวลาว่างทีมีน้อยนิดคงดีกว่าไม่มี เหมือนกับหนังสือที่มีตัวหนังสือร้อยเรียงเหยียดยาวแบบไม่หยุดให้หายใจ  พอมีวรรคตอนเข้ามาแทรกซะบ้างก็จะทำให้รู้สึกดีขึ้น

เมื่อเจอวรรคตอน หรือรู้จักเว้นวรรคในชีวิตบ้าง  ก้อรู้สึกมีพลังขึ้นอีกนิดในการมองออกไปข้างหน้า ชีวิตคงอีกยาวไกล...สู้กันต่อไปนิ



ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น