ตั้งคำถามกับตัวเองบ่อยๆเหมือนกัน ว่าทำไมชอบบ่นว่าไม่มีเวลา...
วันแล้ววันเล่า...
คนทำงานอย่างเราเอาเวลาในชีวิตแลกกับเงิน เหมือนยิ่งขายเวลาให้กับงานมากเท่าไหร่ เราก้อได้เงินมากขึ้นๆ แต่ต้องยอมแลกกับเวลาและอาจจะสิ่งอื่นที่หายไปจากชีวิต มองเชิงบวกคือโชคดีที่ทำงานมากได้เงินมากก้อน่าจะดีแล้ว ดีกว่าทำมากแต่ได้น้อยเนอะ ก้อปลอบใจตัวเองไปวันๆ ให้สู้ต่อได้
อย่างไรก็ตามเถอะ วันว่างหรือเวลาว่างทีมีน้อยนิดคงดีกว่าไม่มี เหมือนกับหนังสือที่มีตัวหนังสือร้อยเรียงเหยียดยาวแบบไม่หยุดให้หายใจ พอมีวรรคตอนเข้ามาแทรกซะบ้างก็จะทำให้รู้สึกดีขึ้น
เมื่อเจอวรรคตอน หรือรู้จักเว้นวรรคในชีวิตบ้าง ก้อรู้สึกมีพลังขึ้นอีกนิดในการมองออกไปข้างหน้า ชีวิตคงอีกยาวไกล...สู้กันต่อไปนิ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น