หนึ่งปีที่ผ่านไป

From the window of สมิติเวช hospital

ภาพนี้ถ่ายเมื่อปีที่แล้ว...

ปีนื้กำลังจะผ่านไปอีกปีนึงแล้วเนอะ  วันนี้อยากเขียนแนวบ่น ฮ่าาาา  ตั้งแต่ปลายเดือนพฤศจิกายน จนเกือบจะหมดเดือนธันวาคมฉันยังอยู่ในความวุ่นวายหลังการผ่าตัดครั้งที่สอง ถึงแม้ว่าอาการจะดีขึ้นตามลำดับแต่ก็อดจะประสาทน้อยๆไปกับอาการต่างๆนานาที่ยังไม่หมดไป

ปีที่แล้วผ่าตัดใหญ่กว่านี้ใช้เวลาในการผ่าตัดประมาณแปดชั่วโมง  ส่วนครั้งนี้หมอบอกไม่มีอะไรมาก แต่ก้อใช้เวลาในการผ่าตัดไปเกือบหกชั่วโมงอยู่ดี

ร่างกายบอบช้ำไปตามสมควร ต้องนอนโรงพยาบาลไปห้าวัน  แต่ก้ออาจจะดีกว่าปีที่แล้วที่รวมๆแล้วนอนโรงพยาบาลสองแห่งต่อเนื่องกันรวมแล้วนอนไปสิบวัน

การนอนโรงพยาบาลนานๆนี่ให้อะไรกับชีวิตมากพอดู

จากความเชื่อแต่เดิมว่าตัวเองเป็นคนสุขภาพปกติเหมือนๆคนอื่น  ต้องเปลี่ยนความคิดใหม่... ทำให้นึกถึงวันข้างหน้าว่าหากเป็นโรคเรื้อรัง หรือเป็นอะไรที่ร้ายแรงจะมีชีวิตอยู่อย่างไรหากวันหนึ่งพ่อ-แม่จากไปหมด

ใครหนอจะอยากให้เรามีชีวิตอยู่  เรามีชีวิตอยู่เพื่อใคร หรือ เพื่ออะไรกันแน่

ตอนนอนที่สมิติเวชวาดรูปแก้เหงาไปได้  วาดลงบนสมุดเนื้อกระดาษธรรมดา ซึ่งไม่ได้เหมาะกับการใช้สีน้ำเท่าไหร่   บางที ณ เวลาที่มีเวลา  ก้อกลับไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะวาดได้ดีไปกว่าที่เห็นอยู่นี้  เพราะจิตใจไม่ได้ปลอดโปร่ง  จนบัดนี้รูปที่วาดยังไม่เสร็จสมบูรณ์ดี  ไม่รู้จะเสร็จเมื่อไหร่  เห็นทีไรทำให้นึกถึงคืนวันอันทรมานนั้นทุกทีไป

ถือโอกาสขอบคุณใครก้อไม่รู้  ที่เข้ามาอ่าน Blog เป็นคนที่ฉันไม่เคยรู้จักซักคน  ฮ่าาา เพราะถ้าเป็นคนที่รู้จักกันจะไม่ยอมบอกเด็ดขาดว่ามี Blog อิอิ