ตุลาคม 29, 2558

ไปเป็นนักเรียนศิลปะ ตอน วาดรูปดอกไม้ : Flowers Painting

วันนี้ก้อเป็นอีกครั้งนึงที่มาจุดประกาย+สร้างแรงบันดาลใจให้ตัวเอง ด้วยการเข้า class เรียนวาดรูป

ทุกครั้งที่มาเรียนจะรู้สึกเหมือนได้มาชาร์จไฟชีวิตให้ตัวเอง รู้สึกมีความสุข ได้อยู้ในบรรยากาศของการวาดรูป  แวดล้อมไปด้วยหลอดสี  พู่กัน  และคนที่ชอบศิลปะเหมือนๆกัน

คราวนี้มาเรียนวาดรูปดอกไม้ กับ อาจารย์มาโนช  กิตติชีวิน  ผลงานสุดยอดดอกไม้สีน้ำอันประณีตของอาจารย์ได้เห็นบ่อยๆ ในพวกหนังสือแพรว หนังสือในเครืออมรินทร์  ชื่นชมผลงานอาจารย์มานาน  หนนี้เลยต้องมาเรียนกับอาจารย์ให้ได้




ห้องเรียนสีน้ำที่นี่มีแสงสว่างธรรมชาติเยอะ  ชอบมาก  อยากมีห้องแบบนี้ที่บ้านจัง 😁


อาจารย์มาโนชสอนเกี่ยวกับทฤษฎีสีเพื่อเป็นการปรับพื้นฐาน  มีกล่าวถึงเรื่องรูปทรง และการแสงที่เข้ามากระทบรูปทรง  สอนเกี่ยวกับการเคลือบชั้นสีแต่ละชั้นจนเกิดเป็นแสงเงา  ได้ความรู้คู่การปฏิบัติจริงๆ



ตกบ่ายถึงจะได้เริ่มวาดดอกไม้จากของจริง  โดยมีอาจารย์คอยให้คำแนะนำ สลับวาดให้ดู  เพลิดเพลินจำเริญใจเป็นอย่างมากเลย  โรงเรียนให้สั่งเครื่องดื่มมากินระหว่างวาดรูปได้ด้วย  ยิ่งเพลินไปกันใหญ่ค่ะ



เรียนกันทั้งวัน  กลับบ้านได้ผลงานกลับไปเก็บไว้เป็นที่ระลึก และเกร็ดความรู้เกี่ยวกับการวาดรูปสี้น้ำ เวอร์ชั่น อาจารย์มาโนช  Happy กันทุกคนค่ะ



ตุลาคม 21, 2558

Digital Paint by App Procreate with PENCIL




อ่า...คือว่าได้ของเล่นใหม่มาค่ะ เป็น Stylus เทพๆ โดย Fifty Three PAPER รุ่น Walnut นะคะ  แหมอยากได้มานานแล้ว สั่งซื้อจาก Website ของ Fifty Three โดยตรงค่ะ ดีใจๆๆๆ





กำลังเห่อของใหม่นะคะ ลองระบายสีบน App Procreate ดูค่ะ เจ๋งมากเลย.

ตุลาคม 11, 2558

เปลี่ยนชื่อเป็น One Drawing a Week for Life ดีไหม


ความที่ว่าเป็นคนชอบวาดรูปตั้งแต่เด็ก  บางทีในห้องเรียนก้อขอแอบวาดรูปเล่นขณะที่อาจารย์กำลังสอนอยู่หน้าชั้นเรียนอยู่เหมือนกัน  ตอนนี้ยังเห็นร่องรอยการวาดการ์ตูนลงไปในหนังสือเรียนเก่าๆอยู่บ้าง แต่ก้อไม่เยอะเท่าในสมุดปกอ่อนว่างๆที่ฉันชอบเรียกมันว่า "สมุดวาดรูปเล่น"  แทนที่จะเรียก "สมุดสเก็ต" อย่างที่พวกผู้ใหญ่เค้าเรียกกัน

โตมาเป็นผู้ใหญ่อยากจะแอบวาดรูปเล่นในเวลาทำงานบ้าง  (เวลาหัวหน้าเผลอๆ หรือ หัวหน้าไม่อยู่) กลับพบว่าไม่เคยจะสามารถทำได้เลย 555  ไม่รู้เพราะอะไร...

ตอนเด็กๆไม่รู้มาก่อนเวลาชีวิตในวัยทำงานมันช่างหาเวลาไม่ได้ซะขนาดนี้นะ  หรืออาจเป็นเพราะเป็นคนทำอะไรแล้วทำเต็มที่ โดยเฉพาะทำงาน ทั้งที่ก้อรู้ว่าไม่ได้รักอะไรมากมาย รักวาดรูปมากกว่า แต่ก้อกลับต้องปล่อยให้ชีวิตเป็นไปตามหนทางของมัน และปลอบใจตัวเองว่า...อย่างน้อย งานที่ทำอยู่ก้อไม่ได้น่าเกลียดอะไร  ทำมาได้ตั้งยี่สิบกว่าปี  ทำได้ดี  ไม่งั้นจะมีเหลือใช้มาซื้ออุปกรณ์ต่างๆ นานาได้อย่างไม่ต้อง  limit เหรอ

รูปสาวสวยข้างบนนี่ก้อใช้เวลาวาดและระบายสีไม่ถึงสิบนาที  วาดแบบสบายใจ  ไม่กดดัน ไม่กังวล  วาดเสร็จก้อรู้สึกอิ่มใจ มีความสุข และสงสัยต่อไปว่า...หากได้ทำงานวาดรูปเข้าจริงๆ จะมีความสุขได้ตลอดไหม  จะเบื่อไหม

เค้าถึงพูดกันเสมอว่าใครที่ได้ทำงานที่ตัวเองรัก  งานกับสิ่งที่รักจะอยู่ด้วยกัน แยกกันไม่ออก  ทำให้ทำงานอย่างมีความสุขอย่างน่าอิจฉาเลยทีเดียว

ฉันเก็บเกี่ยวความสุขเล็กๆ จากการวาดรูป พยายามจะวาดทุกวัน วันละหนึ่งภาพ แต่ยังทำไม่สำเร็จ สงสัยคงต้องเปลี่ยนเป็น One Drawing a Week for Life จะดีไหม  5555.



ตุลาคม 04, 2558

ถ้าคุณมีขวดโหลเปล่าๆซักใบ...


เห็นรูปวาดสีน้ำรูปขวดโหลเปล่าๆ ทำให้นึกอะไรอย่างหนึ่งขึ้นมาค่ะ

นึกถึงหนังสือเล่มนึงชื่อ เก็บเวลาไว้ในขวดแก้ว ที่เขียนโดย คุณประภัสสร เสวิกุล ผู้ซึ่งเพิ่งจะล่วงลับไปไม่นานมานี้

บทประพันธ์เรื่องนี้ได้รับความนิยมเป็นอย่างมากในยุคสมัยนั้น (พูดเหมือนนานมากเลย)  มีการนำบทประพันธ์มาดัดแปลงเป็นภาพยนตร์ด้วย และก้อได้รับความนิยมไม่แพ้กับหนังสือ



ตามชื่อหนังสือบอกว่าอยากเก็บเวลาไว้ในขวดแก้ว  ฉันเองชอบชื่อหนังสือเล่มนี้มาก  ขอบอกว่าชอบชื่อหนังสือแต่ไม่กล้าเปิดอ่าน เพราะรู้ว่าเรื่องนี้เนื้อเรื่องเป็นแนวสะเทือนอารมณ์ ยิ่งเป็นพวกบ่อน้ำตาตื้นอยู่ด้วย  

ส่วนที่ดีที่สุดของหนังไม่เพียงเนื้อหาที่เป็นที่จดจำของวัยรุ่นเท่านั้น เพลงประกอบก้อไพเราะสุดๆ ย้อนไปฟังเมื่อไหร่ก็อดจะน้ำตาซึมไม่ได้

หากฉันเก็บเวลาในขวดแก้ว 

สิ่งที่ฉันจะทำคือสะสมคืนและวัน
ที่ล่วงเลยมานิรันดร์ 
เพียงรอวันจะมอบมันแก่เธอ...


ฉันหวนนึกไปถึงชีวิตเมื่อครั้งยังเป็นวัยหวาน มีอะไรบ้างนะที่ยังจำได้จนถึงวันนี้  เวลายังคงเดินไปข้างหน้า ไม่สามารถถอยหลังกลับ  คิดถึงความสนุกสนานสมัยเรียนหนังสือ   เพื่อนร่วมชั้นเรียน  และเรื่องกุ๊กกิ๊กในวัยเรียน ฮ่าาา  หลายสิ่งอย่างยังจำได้ โดยเฉพาะเมื่อยังวนเวียนเจอเพื่อนเก่าๆ ใน  social media  วีรกรรมต่างๆของเพื่อนๆยังคงเป็นที่จดจำเสมอ

อาจารย์ท่านนึงเคยบอกประมาณว่า "เมื่อพวกเธอโตขึ้น พวกเธอจงรักกัน  ช่วยเหลือกันไว้  เพราะพวกเธอรู้จักกันและอยู่ร่วมกันตั้งแต่เด็กจนโต "

ฉันพบว่าหลายสิ่งอย่างในชีวิต  กว่าเราจะพบว่ามันจะยิ่งมีค่า  ก็ต่อเมื่อมันถูกบ่มเพาะด้วยกาลเวลาแล้วเท่านั้น .