"การค้นพบในวันหยุดมันก้อคือค้นพบชีวิตแบบที่ตัวเองอยากจะมี ได้นั่งวาดรูปบ้าง ออกไปทานข้าวนอกบ้านแถวชานเมือง ได้แรงบันดาลใจจากหนังสือดีๆ ได้คุยกับคุณพ่อ-คุณแม่ นั่งมองหมานอนเล่น ดูแสงแดด ดูนก ดูใบไม้ และสัมผัสโลกนอก...."
ชอบวันหยุดค่ะ ใครๆก้อคงจะชอบเหมือนกันใช่ไหมคะ ฉันมักจะพบอะไรใหม่ๆในช่วงได้พักวันหยุดยาวๆ เสมอเลย เมื่อสมองได้พักยาว ไม่ต้องคอยคิด หรือกังวัลถึงแต่สิ่งที่น่าปวดหัว เช่น Timeline ต่างๆ , แผนการทำงาน หรือ Project อะไรก้อตามว่าตอนนี้ถึงไหนแล้ว และควรจะต้องทำอะไรต่อไป พอสมองโล่ง ก้อนึกถึงตัวเองได้มากขึ้น
บอกตรงๆ ว่าเบื่อสังคมที่ทำงาน ทุกวันนี้อะไรที่ที่ทำงานจะกองไว้ที่ทำงานให้หมด เวลาไปทำงานเหมือนต้องเป็นอีกคนนึง ฉันคงเบื่อเข้าจริงๆ ทำงานมาน๊านนน นาน อีกประมาณนึงคิดว่าจะ early retire ตัวเองออกมาดีไหมนะ การทำงานก้อมีอะไรดีเยอะ นอกจากรายได้จะเข้ามาสม่ำเสมอแล้ว ก็เหมือนจะมีสังคม ทำให้ชีวิตไม่เงียบเหงาจนเกินไป แม้ว่าบางทีสังคมเหมือนจะปลอมๆ เก๊ๆ บ้าง จริงบ้าง หลอกกันเองบ้างก็ตามที ตั้งสติไม่ทันเมื่อไหร่มีเจ็บปวด มีเครียดเหมือนกันแหละ
วันหยุดฉันแบ่งเวลาออกไปเดิน shopping ซื้อของที่อยากได้ มีทั้งของจำเป็นในชีวิต กับของที่ซื้อมาเยียวยาอาการป่วยทางใจ ฮ่าาาา แบบว่า อายุปูนนี้ของที่อยากได้ก้อมีเกือบหมดแล้ว เต็มบ้าน ถ้าจะซื้ออะไรอีกก้อเป็นเพราะซื้อหนุกๆไปอย่างนั้นก้อซื้อพวกของเล็กๆ ดีหว่า ไม่รกบ้าน ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า การเอาของที่เกินความจำเป็น ออกไปจากบ้านเนี่ยมันยุ่งยากกว่าตอนซื้อเข้ามาเยอะนะ
คือจะทิ้งอะไรก้อเสียดาายยยไปหมด อยากจะเก็บไว้หมด แต่มันเกะกะ ห้องรกๆของเยอะๆทำให้จิตเราวุ่นไปด้วย เวลาไปพักโรงแรมสวยๆ จะนึกออกทันทีว่า ทำไมบ้านเราของเยอะวะ อยู่โรงแรมห้องสวยเลิศ แต่พอกลับบ้านมาเจอความเป็นจริงของตัวเอง ก็เซ็งงง
ฉันเดินเข้าร้านหนังสือทุกครั้งที่เข้าห้างสรรพสินค้าแหละค่ะ เป็นคนชอบอ่าน และมักจะพบหนังสือดีๆเสมอ มี ebook มากมายใน ipad สุด love ในบ้านก้อมีหนังสือเยอะไปหมด เวลาหนังสือที่บ้านโดนปลวกแทะนี่ทำเอาแค้นปนเศร้าไปหลายวันเลย
ที่บอกไว้ตอนต้นว่าการค้นพบในวันหยุดมันก้อคือค้นพบชีวิตแบบที่ตัวเองอยากจะมี ได้นั่งวาดรูปบ้าง ออกไปทานข้าวนอกบ้านแถวชานเมืองกับหวานใจ ได้แรงบันดาลใจจากหนังสือดีๆ ได้คุยกับคุณพ่อ-คุณแม่ นั่งมองสัตว์เลี้ยงนอนเล่น ดูแสงแดด ดูนก ดูใบไม้ และสัมผัสโลกนอก.... สัมผัสสายลม สัมผัสไอแดดที่มันแรงๆ เพราะนี่เป็นฤดูร้อนไง
ชอบนั่งดูพวกต้นไม้ที่แม่เพาะชำเอาไว้ในกระถาง เวลาดินชุ่มๆหลังจากได้น้ำมารด สีของดินดำสนิทตัดกับสีเขียวของใบดูสดชื่นจริงๆ คลื่นความสงบแห่งชีวิตไหลเข้ามาในใจ เหมือนได้พบความว่างซะบ้าง เพราะชีวิตตอนต้องออกไปทำงานมันวุ่นจนหาจังหวะความว่างไม่ได้ มันทุกข์ มันเหนื่อย ทำเป็นลืมๆเพื่อวันทำงานจะได้ผ่านไปเร็วๆ ทำมาปีแล้วปีเล่า นี่เราเกิดมาเพียงเพื่อทำสิ่งเหล่านี้เหรอไง? เออ...ชักงง
ฉันใช้เวลาอยู่ในที่ทำงานวันละ 12 ชั่วโมง ไม่รวมพักเที่ยงทานข้าว 1 ชั่วโมง และไม่รวมเวลาเดินทางไป-กลับอีกนะ แต่ทำเท่าไหร่ อุทิศมากแค่ไหน งานก้อไม่เคยหมด จนรู้สึกว่าเก็บชีวิตและสุขภาพไว้เผื่อตอนทำงานไม่ได้ดีกว่ามั้ย? เหมือนจะประสบความสำเร็จแล้ว และรู้สึกพอใจ พอกับจุดที่ยืนอยู่ ต่อไปนี้แค่อยากเดินไปข้างหน้าตามปกติ ไม่ต้องวิ่ง ไม่ต้องไต่อีกต่อไป
งานที่ทำมีทั้งแบบที่ตัวเองชอบและไม่ชอบ ของที่ไม่ขอบทำแล้วจะเบื่อมาก เอียน และ....อยากไปทำงานที่อื่นมั่งว่ะ แต่อยู่จนรากงอกแล้วก้อกลัวว่าจะอยู่ที่อื่นได้เหรอเนี่ย...ทน ทน ไป
Entry ของวันนี้ดูออกแนวบ่นๆ เนอะ
