ขอมอบสิ่งดีๆให้กับคนอ่านเพื่อเริ่มต้นปี 2565 อย่างมั่นใจ

😄 เห็นเค้าชอบแจกอะไรฟรีๆกันในช่วงปีใหม่. วันนี้ขอแจกด้วยคน

แจกแบบไม่มีเงื่อนไข. ไม่ต้องใส่เครดิต. เอาไปใช้กันเลย. เพราะผู้เขียนเชื่อว่ามันเป็นสิ่งที่มีประโยชน์มหาศาลกับชีวิตนะคะ. มันคือแผ่น tracker

สายชอบจดพวก bullet journal ต้องรู้จักแน่. จริงๆแล้วผู้เขียนชอบจด. แต่ไม่ถึงขั้นจดเป็น bullet journal ขนาดนั้น. ที่จริงเคยพยายามอยู่พักนึง แต่รู้สึกจะเหนื่อยเกินไป. จำพวก index ต่างๆไม่ค่อยได้. เลยหยุดไปแล้วววว. เอาแค่ทำ tracker ไว้ติดตาม monitor เรื่องต่างๆที่อยู่ใน focus ก็จะแย่แล้ว.  เพราะว่าทำหลายอย่างมากเลยค่ะ มีแผ่น tracker เป็นปึกเลย

ยิ่งทำอะไรหลายสิ่งอย่าง ยิ่งต้อง monitor ตัวเองให้ดี. เราไม่มีทางจะรู้เลยว่าในเวลาวันหนึ่งๆเราหมดเวลาไปกับอะไร. สิ่งไหนที่ทำเงิน. สิ่งไหนที่ยังไม่ทำเงิน (บางสิ่งบางอย่างทำแล้วไม่เห็นผลในเวลาสั้นๆ)

เราควรจะต้องรับรู้สถานะของสิ่งที่เรากำลังทำอยู่ค่ะ

แผ่น tracker อันนี้ ผู้เขียนออกแบบและสร้างไฟล์เองด้วย Adobe Indesign ค่ะ ขอบอกว่าช่วงหัดใช้โปรแกรมนี่เป็นช่วงที่โหดร้ายพอดู.  อาศัยศึกษาด้วยตนเองทั้งจากการดูใน youtube และทดลองมั่วไปมั่วมาจนพอจะทำได้ล่ะค่ะ.  

นั่นแหละ ถึงได้บอกกับผู้อ่านไปว่าช่วงสองปีแรกเป็นปีที่เหนื่อยมากกับการเรียนรู้โปรแกรมต่างๆ ในโลกแห่งงาน graphic 

ไม่ได้ไปเข้า course ที่ไหนเพราะมองว่าเป็นโปรแกรมที่ใช้ไม่บ่อยเท่า Photoshop กับ Illustrator ก็เลยต้องฝึกเองประหยัดกว่าค่ะ

เมื่อถึงจุดหนึ่งที่คิดว่าพอจะใช้งานได้ และเข้าใจอะไรหลายๆอย่างมากขึ้นแล้ว.  ผู้เขียนพบว่าโชคดีจังที่เราใช้  Adobe Indesign พอได้ เพราะประยุกต์ไปทำงานได้อีกหลายประเภทเลยค่ะ. เช่น. ใช้วาง layout เวลาทำ ebook ได้ดีมาก แถม export ไปมาระหว่าง Photoshop กับ Illustrator ได้เป็นอย่างดี. ทำให้สามารถสร้างงานได้หลากหลายมากขึ้นค่ะ. 

อย่างหนึ่งที่ยังไม่ได้พูดถึง คือ ก่อนจะ track หรือ monitor สิ่งที่กำลังทำอยู่.  อย่าลืมวางแผนหรือ ทำ Goal setting กันก่อนนะคะ ยิ่งต้นปีอย่างนี้ถือเป็นช่วงเวลาที่ดีในการเริ่มต้นตั้งเป้าหมายของตัวเอง.  ว่าในปีนี้เราอยากจะทำอะไรให้สำเร็จบ้าง. 

เช่น  Goal Setting คือ อยากลดน้ำหนัก ก้อตั้งเป้าว่า. ปีนี้จะลดน้ำหนักให้ได้ 10 กิโล. Action plan คือ ออกกำลังกายให้ได้เดือนละ 4 ครั้งเป็นอย่างน้อย(สัปดาห์ละครั้ง). ทุกครั้งที่ไปออกกำลังกาย ก้อให้ทำเครื่องหมายในตาราง tracker เอาไว้ด้วยนะคะ. ทีนี้เราจะได้เห็นภาพชัดขึ้นว่าเราทำตามเป้าหมายที่ตั้งเอาไว้ได้หรือยัง

แปะแผ่น Tracker ไว้ในที่เห็นชัดเจนเลยค่ะ

บางคนอาจจะบอกว่า มาจดให้เสียเวลาทำไม.  ดูในมือถือก้อได้. เดี๋ยวนี้ใน application พวกนาฬิกาสุขภาพมีให้ดูสถิติต่างๆเยอะแยะ.  

เราควรต้องตอกย้ำเป้าหมายกับตัวเองบ่อยๆด้วยการให้สมองทำงานร่วมกับกล้ามเนื้อมือนี่หละค่ะ. เด็ดสุดแล้ว ซึ่งมันได้ผลดีมากกับผู้เขียนค่ะ  

เอาเป็นว่า. รู้สึกดีที่ได้ทำประโยชน์ให้กับผู้อ่านบ้างนะคะ. 

ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมชม blog ค่ะ

Link สำหรับ ดาวน์โหลดจ้า

Link download สำหรับคนที่ถนัด Dropbox ค่ะ

https://www.dropbox.com/s/2oxbf1ekhignien/Free-TH-YearOverview-2565.pdf?dl=0

จิตวิญญานคริสต์มาส : ความรักกับความหวัง

 

อีกไม่กี่วันจะถึงวันคริสต์มาส วันซึ่งกลายเป็นเทศกาลของชาวโลกก้อว่าได้. เพราะสังเกตว่าไม่ว่าประเทศไหนๆ (ส่วนใหญ่) ก้อฉลองวันคริสต์มาสด้วยกันทั้งนั้น แม้ว่าจะไม่ได้มีศาสนาคริสต์เป็นศาสนาประจำชาติก็ตาม

ถ้าใครเป็นสมาชิกพวกบริการ streaming เช่น Netflix หรือ HBO GO จะได้ดูหนังเกี่ยวกับคริสต์มาสหลายเรื่อง. ซึ่งเค้าปล่อยหนังออกมาตั้งแต่ช่วงเดือนพฤศจิกายนแล้ว

เราชอบดูหนังคริสต์มาสเพราะดูแล้วได้ความรู้สึกเชิงบวกกับชีวิตมากขึ้น. ดูชีวิตมีความหวัง 

หนังเกี่ยวกับคริสต์มาสมักจะมีโทนสีสดใส. สว่าง มีแต่ Bokeh วิบวับๆๆๆๆๆๆๆ. ดูสดชื่น. มีสีสัน. 

ที่ชอบน้อยหน่อยก้อตรงที่หลายเรื่องมักจะเป็น theme เกี่ยวกับความรักหนุ่มสาว เอาเป็นว่าใครที่กำลังอกหัก หรือ ไม่มีแฟน. ดูแล้วคงจะเศร้ามากกว่าสุข

ใครที่อยู่คนเดียวคงจะต้องเหงา เพราะเทศกาลนี้เค้าเน้นเรื่องการกลับมาเจอกันของครอบครัว.  อย่างน้อยเวลานับถอยหลังเข้าสู่ปีใหม่ต้องมี scence หวานชื่นกับหวานใจ. ซึ่งสิ่งเหล่านี้คงบาดใจสำหรับคนเพิ่งเลิกกับแฟน.  คนตกงาน หรือคนที่ไม่มีครอบครัว

เราชอบออกไปหาพลังบวกตามห้างสรรพสินค้าในช่วงก่อนคริสต์มาสเล็กน้อย. เป็นเพราะตามห้างสรรพสินค้าจะประดับประดาไปด้วยไฟกระพริบหลากสีสัน. มีต้นคริสต์มาสต้นใหญ่ มีของประดับสวยๆ. ดูแล้วสดชื่น

ปีนี้อยากจะสดชื่นให้สมกับเป็นปีที่เกษียณมาอยู่บ้านครบ 3 ปี เลยไปรื้อเอาต้นคริสต์มาสที่เคยซื้อไว้เมื่อประมาณ 6-7 ปีมาแล้วออกมาตั้งไว้ดูเล่นบ้าง

ถ้าใช้คำว่ารื้อออกมาแปลว่าถูกเก็บเอาไว้ซอกมุมไหนซักแห่งของบ้าน  แน่ล่ะ. สภาพตอนรื้อออกมาคือมีใบร่วงออกมานิดหน่อย  คือร่วงน้อยกว่าที่คิดเอาไว้. อาจจะเป็นเพราะว่าตอนเก็บก้อเก็บอย่างดี. คือเก็บใส่ถุงพลาสติกไม่ให้ฝุ่นเกาะ. 

แต่ข่าวร้าย...คือ

ฐานที่มีไว้เสียบต้นมันหายไป

ทำไงล่ะคะ.   ต้นคริสต์มาสจะตั้งได้ไง. ถ้าไม่มีฐาน

ออกไปเดินท่อมๆหาวัสดุที่จะมาใช้แทนได้.  เดินรอบๆบ้านพอจะมีอะไรที่ใช้แทนได้ก้อไปเอามาก่อน. ได้คุณพระบิดามาช่วยยก. เพราะงานนี้งานใหญ่5555. มีแต่ของหนักๆทั้งนั้นเลย. ยกเองไม่ไหวค่ะ

ติดตั้งสำเร็จก้อต้องมีการเอาพวกของประดับมาติด.  สั่งซื้อไฟกระพริบมาจาก web shopping online เป็นรุ่นที่ใช้ solar cell  

ขอเวลาไปถ่ายรูปให้สวยๆก่อนนะคะ. แล้วจะเอามาโชว์ใน post ให้ดู

นั่งชื่นชมต้นคริสต์มาสด้วยความรู้สึกชื่นมื่น.  ก้อคนมันชอบนี่นา

ยิ่งเวลาพลบค่ำ. พอไฟเริ่มติด. ยิ่งสวย

คิดไปถึงปีหน้า...ชีวิตจะดีกว่านี้ไหมหนอ.  ปีนี้เหนื่อยมากค่ะ  เหนื่อยแต่ได้รายได้กลับมาน้อยมาก. น้อยจนคิดว่าควรจะเลิกทำ.  ควรพยายามในสิ่งที่มันคุ้มค่า และคู่ควรจะเหนื่อยหรือเปล่านะ

เศร้าค่ะ

เหมือนกับชีวิตมันแทบจะหมดสิ้นไปกับการออกจากงาน.  อะไรที่เหลือ. ก้อพาลหมดลงไปที่สุดในปีนี้

เหมือนคนเพี้ยนที่นั่งวาดรูปทุกวันแล้วคิดว่าจะสิ่งที่ทำด้วยความรักจะพาชีวิตรอดไปจากวิกฤต.   

....เรามาถึงจุดนี้ได้ไง

นึกๆว่าจะยอมแพ้ดีกว่า.  กลับไปสมัครงาน....กลับไปเป็นมนุษย์เงินเดือน

จะได้มีเงินแน่นอนเข้าบัญชี.    ได้ไม่เท่าเก่าก้อจะไม่ว่าสักคำ  

สิ่งที่ค้นพบตอนนี้คือ.   ยังไงก้อทุกข์อยู่ดี.  ทำงานเป็นลูกจ้างเค้าก้อต้องทำสารพัดแม้จะได้เงินดี.   คิดว่าออกมาจากตรงนั้นแล้วจะดีกว่า.  ก้อกลับมาทุกข์กับการไม่มีรายได้เลย. 

ต้นทุนค่าใช้จ่ายกว่าจะสร้างงานได้หนึ่งชิ้นมีตั้งแต่ค่าเครื่องคอมพิวเตอร์.  ค่าอินเตอร์เนตรายเดือน ค่าเช่าโปรแกรม. ค่าเช่า cloud storage ไว้เก็บไฟล์งานเพราะพวก hard drive หรือ portable harddisk นี่อาจจะพึ่งพาไม่ได้. นึกจะเสียก้อเสียได้

ค่ากล้อง ค่าเลนส์ ค่าจิปาถะ.  รวมไปจนถึงค่าเรียนต่างๆ ไม่เรียนรู้ trend สินค้าใหม่ๆ. เพิ่มทักษะให้ตัวเอง ก้อสร้างงานสู้ชาวโลกเค้าไม่ได้สิ. 

ไหนจะค่าวันและเวลาเช้าจรดค่ำวันละ 12-15 ชั่วโมงในการฝึกๆๆๆๆๆๆ ให้ชำนาญ

ค่าสายตาที่ต้องใช้จ้องจอตลอดวัน.  ค่าเสื่อมสังขารร่างกายที่นั่งหลังขดหลังแข็ง. จนบางช่วงเจ็บหลังบ้างแล้ว.  ปวดข้อมือ.  ปวดนิ้วเพราะต้อง click ไปๆมา

นั่งเงียบๆดูต้นคริสต์มาสแล้วก้อคิดค่ะ

คิดว่าปีหน้าจะเป็นอย่างไร....

พยายามทำดีที่สุดแล้วมันก้อยังไม่ได้มีอะไรดีขึ้นเลยเหรอ.   เปล่าหรอกค่ะ. มันก้อดีขึ้นเรื่อยๆค่ะ. แต่มันก้อเติบโตแบบทีละเล็ก ละน้อย. 

เราไม่ได้ใจร้อนนะ.  แต่ต้นทุนชีวิตเราลดน้อยลงไปตามกาลเวลา.   

บางคนบอกว่าเหมือนปลูกต้นไม้.  เราต้องอดทน. รดน้ำพรวนดินไปเรื่อยๆ.  วันหนึ่งข้างหน้าเราจะได้กินดอกผลของมัน.   

...จริงป่าวเนี่ย.....เฮ้อ...

Yearly Review 2021: ทบทวนชีวิตในปี 2564

 

เกร๋มั้ยล่ะคะ  ปีนี้จะมาทบทวนชีวิตให้ฟังกัน อิอิอิ.  ราวกับกำลังเขียน Executive summary ให้อ่านกันซะงั้น

อ่านกันเล่นๆ แต่คนเขียนเอาจริงนะ. หมายถึงตั้งใจเขียนจริงๆ เชื่อว่าจะเป็นตัวอย่างประสบการณ์ให้กับหลายคนที่คิดจะ early retire ออกมา หรือคนที่เกษียณออกมาแล้ว. อยากจะรู้ว่าชีวิต post-retirement นั้นมันเป็นยังไง

ท้าวความย่อๆเผื่อให้คนที่เพิ่งจะเข้ามาอ่านเป็นครั้งแรก ว่าผู้เขียน early retire มาได้สองปีแล้วค่ะ ณ สิ้นเดือนธันวาคมปี 2564 นี้ก้อถือว่าครบ 3 ปีพอดี. รายละเอียดการเดินทางตั้งแต่ต้นรบกวนอ่านย้อนหลังได้ค่ะ. หรือย้อนไปไกลโพ้นตั้งแต่ตอนผู้เขียนยังทำงานเป็นมนุษย์ลูกจ้างก้อยังได้อยู่.  เพราะว่า blog นี้อายุได้ 10 ปีแล้ว เขียนมาอย่าง..งงๆ ว่าเขียนอะไรดีวะเนี่ย.5555 แต่ก้อเขียนมาจนได้ถึงวันนี้ 

ปัจจุบันผู้เขียนทำงานอดิเรกให้เป็นงานประจำ คือ การวาดรูปเป็นหลัก. คำว่าเป็นหลักคือ ใช้เวลากับสิ่งเหล่านี้มากที่สุดในบรรดาทั้งหมดค่ะ

แต่อย่าคิดนะคะว่า จะได้รายได้จากการวาดรูปนี้เป็นรายได้หลัก. เพราะจะบอกว่า. รายได้น้อยมาก (จนคิดว่าไปทำอย่างอื่นดีกว่ามั้ยเนี่ย)

ด้วยเหตุผลหลายอย่างที่มันน้อยค่ะ.  ผู้เขียนคิดเองคร่าวๆ น่าจะเป็นสาเหตุดังนี้

ปัจจัยภายใน (ตัวเอง)

• Skill การใช้โปรแกรมยังไม่คล่อง (Adobe Photoshop, Lightroom, Illustrator, Indesign, PremierPro, After Effect, Procreate, ClipStudio, Vectornator, Affinity. ฯลฯ) 
• มองภาพตลาด(Know your Market) ไม่ออก. ไม่รู้ว่างานวาดมีสไตล์ หรือการใช้งานที่แตกต่างกัน วาดอย่างที่คิดว่าวาดอะไรได้บ้างก็วาดไป. ไม่รู้ว่าคนที่ซื้องานเราเค้าเอาไปทำอะไร. ทำเช่นนี้ประดุจสร้างงานแบบเหวี่ยงแหค่ะ  5555. ก้อต้องเหวี่ยงล่ะ. เพราะมันไม่รู้นี่หว่า. เหวี่ยงไปโดนอะไรก้อไปวาดสิ่งนั้นเยอะๆ เพราะรู้ว่าสิ่งนี้มันขายได้ถึงแม้ไม่ได้ขายดี. แต่เราเป็นผู้มาใหม่. ก้อต้องเอาแบบนี้ไปก่อน
• มีความคิดอินดี้ว่าไม่อยากวาดงานแนวที่เค้าขายดี. เพราะมันเกร่ออออ และในตลาดมีเยอะแล้ว. แข่งขันก้อสูง. สงสัยจะเหนื่อยเปล่า. ก้อเหนื่อยจริงๆค่ะ แฮ่กๆเลย. เป็นช่วงเวลาแห่งความเหนื่อยหนักและน่าท้อใจ
• ไม่สามารถทำตาม timeline หรือ plan ที่ตั้งไว้ เช่น. ตั้งใจว่าจะ submit งาน เท่านั้นเท่านี้ ก้อทำไม่ได้ครบตามที่ตั้งใจค่ะ. มีผลทำให้จำนวนงานมัน growth น้อย ไม่สามารถจะทำยอดขายได้. แล้วก้อยังขัดแย้งในใจเกี่ยวกับเรื่องจำนวนงาน.  ว่าบางท่านที่ประสบความสำเร็จในการขายงานพวกนี้เค้าจะบอกว่าจำนวนไม่ใช่สิ่งที่เป็นหัวใจของรายได้.  บางคนมีงานไม่เยอะ แต่ขายถูกที่ถูกตลาดและถูกเวลา ก็ปังงงงได้.  คนที่งานเยอะๆเป็นหลักพันหลักหมื่นเค้าเริ่มมาก่อน ก้อเลยมีงานเยอะ. ยอดขายก็เลยดีกว่า

ปัจจัยการเปลี่ยนแปลงภายนอกเข้ามากระทบ

• ธุรกิจขายงานวาดของเราเป็นธุรกิจรักสามเศร้าดีๆนี่เองค่ะ.  สามเศร้าคือมี 3 ตัวละครที่เข้ามาเกี่ยวข้องกัน คือ

1. ตัวเราผู้สร้างงาน
2.  Marketplace ที่เรานำงานไปวางขาย
3. Payment Gateway ได้แก่ Paypal, Payoneer เป็นต้น

• ปี 2563 ปีที่แล้ว marketplace รายใหญ่อย่าง ShutterStock ประกาศลดค่า commission จากเดิมอัตรตำ่สุดที่ผู้สร้างงานจะได้รับเหลือเพียง 0.1 USD ซึ่งทำให้ความ shock ในหมู่บรรดาผู้สร้างงานทั่วโลก บทเรียนนี้จึงสอนให้รู้ว่ามันมีความไม่แน่นอนในทางรายได้จริงๆค่ะ  แต่โชคดีที่รายอื่นๆเค้าไม่ได้ลดตามไปด้วยนะคะ. มันจึงเหมือนเป็นการบีบให้ผู้สร้างงานจะต้องหัดนำงานไปขายหลายๆที่เพื่อกระจายโอกาสในการขายไปโดยอัตโนมัติ
• ปีนี้ 2564. จากการที่เกิดวิกฤตโรคระบาดใหญ่ไวรัสโคโรน่า ทำให้ประเทศทั่วโลกเป็นหนี้สิน รัฐบาลแต่ละประเทศต้องพยายามหารายได้. สำหรับประเทศไทยจึงเกิดการเก็บภาษี vat กับพวกธุรกิจออนไลน์ทั้งหลาย. ทีนี้ทาง Paypal เค้าเป็นเจ้าใหญ่ระดับโลก  จึงต้องมาเปิดบริษัทในประเทศไทยและจัดการกฎระเบียบต่างๆให้สอดคล้องกับกฎหมายตัวใหม่ของไทย ทำให้ผู้สร้างงานแบบบุคคลธรรมดาไม่สามารถรับเงินที่ทาง marketplace โอนมาให้ได้. จะต้องไปเปิดบัญชีใหม่กับทาง Paypal แบบบัญชีพาณิชย์เท่านั้น ซึ่งก้อไม่ใช่ทุกคนจะเปิดเปิดบัญชีแบบพาณิชย์กันได้ มันมีรายละเอียดข้อกำหนดลึกๆ อีกอะค่ะ.  สรุปว่าโชคดีที่มี Payoneer อยู่อีกหนึ่งแห่ง. แต่ก้อได้ข่าวว่าเก็บค่าธรรมเนียมโน่น-นั่น-นี่ เยอะแยะ  น่าสงสารบรรดาผู้สร้างงานทั้งหลาย. รวมทั้งตัวเอง.....กว่าจะได้เงินเข้ากระเป๋าาาาาา.  ซึ่งเงินมันก้อน้อยอยู่แล้วค่ะ

รักสามเส้า. หรือ รักสามเศร้า ก้อชักจะคล้ายๆกันล่ะค่ะ  ดึงกันไปกันมาระหว่าง 3 ตัวะคร ทำให้ยอดรายได้ได้รับผลกระทบ. คิดบ่อยๆว่าเลิกทำดีกว่ามั้ย.  

นี่นะหรือการทำตาม passion มันเจ็บปวดมิใช่น้อยนะคะเนี่ย มันเหมือนอิสรภาพเต็มเปี่ยม. ไม่ต้องมีเจ้านาย. ไม่ต้องมีนายจ้าง. คนที่เค้าทำแล้วประสบความสำเร็จก้อยังมีให้เห็นอยู่นะคะ. แต่สำหรับผู้เขียนแล้ว...คงต้องเดินต่อไปอีกอะค่ะ

ไม่มีเหตุผลอะไรเลิศเลอในการไปต่อค่ะ.   เพียงแค่ทุกเช้าที่ตื่นขึ้นมา...รู้สึกตัวอีกที. ก้อกลับมานั่งโต๊ะทำงานและสร้างสรรค์งาน.  มันเหมือนอัตโนมัติ. บางทีหยุดทำไปบ้างก็มักจะเป็นเพราะปวดหลัง แสบตา แต่ไม่ใช่หยุดทำเพราะคิดไม่ออกค่ะ.  

ทำด้วยใจที่ยังอยากทำ.  ก็ทำกันต่อไปค่ะ....

ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ.  

ปาฏิหาริย์ไม่มีจริง

อีกไม่นานปี 2564 กำลังจะผ่านพ้นไปอีกปี อีกสองเดือนก้อเป็นเดือนธันวาคมแล้วสิเนอะ

นับนิ้วได้ 3 นิ้ว. ผู้เขียนหยุดทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือนมาได้ 3 ปี ในเวลาเดียวกันก้อเปลี่ยนอาชีพเป็นมนุษย์เกษียณแต่ยังเยาว์ได้ 3 ปีเหมือนกัน

นึกๆแล้วคำว่า "มนุษย์เกษียณแต่ยังเยาว์" นี่ฟังดูน่ารักดีนะ แปลเป็นภาษาอังกฤษว่า   early retire 

เคยมีหนังฝรั่งเรื่องหนึ่ง ชื่อเรื่องว่า Dying Young (1991) พระเอกของเรื่องเสียชีวิตตั้งแต่อายุ 28 เพราะเป็นโรคมะเร็งในเม็ดเลือดขาว เลยเป็นที่มาของชื่อหนัง. สมัยนั้น (คิดดูว่ากี่ปีมาแล้ว) หนังค่อนข้างโด่งดังมาก น่าจะเข้าข่ายโรแมนติกดราม่า  มาแบบพระเอกตายตอนจบแบบนี้คนดูคงจะน้ำตาแตกท่วมจอ

จำได้ว่าเคยดูทางทีวีที่เขาเอามาฉายย้อนหลัง มีข้อคิดคมๆเยอะเกี่ยวกับคุณค่าของการมีชีวิตอยู่  แต่ว่าไม่ได้จดเอาไว้เลยอะจ้า

ที่พูดถึงหนังเรื่องนี้เพราะชื่อหนังมันเก๋ๆ เหมือนกับคำว่า เกษียณแต่ยังเยาว์นี่หละ

เกษียณก่อนวัยอันสมควร คงไม่ต่างอะไรไปจาก การเสียชีวิตตั้งแต่ยังไม่ทันแก่ 55555

สองเดือนสุดท้ายก่อนเกษียณ ผู้เขียนยังจินตนาการถึงชีวิตเกษียณของตัวเองอย่างหยาบๆ ว่าตัวเองจะเป็นยังไงหนอ.  

มาถึงตอนนี้....บางอย่างก้ออยู่นอกเหนือจินตนาการไปเยอะ.

และ หลายอย่าง...ก้อพอจะคล้ายๆกับที่คิดไว้ ปนๆกันไป

เอาเรื่องดีๆ ก่อนละกันที่อยู่นอกเหนือจินตนาการ

1.  เกษียณแล้วหน้าตาจะดี. มีออร่าจับกันทุกคน  (ไม่เชื่อลองเกษียณดู) 

หน้าตาคนเกษียณก่อนกำหนดจะสดใส. เพราะได้นอนเต็มอิ่ม  อาการเครียดจากความรับผิดชอบท่วมท้นหัวสมองจะหายไป. เพราะไม่มีอะไรต้องรับผิดชอบอีกต่อไป  กฎระเบียบและนโยบายอะไรต่างๆนานาจะเลือนหายไปจากสมอง  ไม่ต้องมี Goal ไม่ต้องมี KPIs มากดดันชีวิต.  ไม่มีคนมาคอยสั่งและจิกตามงานในทุกช่องทาง ไม่ว่าจะเป็นจิกทาง line/email/โทรศัพท์  ไม่ต้องมีลูกน้องมาให้รับผิดแทน (เวลารับชอบต้องยกให้ลูกน้อง แต่เวลาลูกน้องทำผิดพลาด หัวหน้าโดนเต็มๆ)

2. เกษียณแล้วมีเวลาเยอะ. ไม่ต้องรอ weekend

เวลาจะมีมากโดยไม่ต้องคอยนับวันบนปฏิทินว่าเมื่อไหร่จะถึงวันเสาร์-อาทิตย์ หรือวันหยุดยาวๆ แบบ long weekend  หลับแล้วตื่นขึ้นมาไม่ต้องรู้ก้อได้ว่าวันนี้วันอะไร. เพราะทุกวันคือวันหยุดของเรา. จะทำอะไรก้อได้ตามใจเรา. ไม่ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อเจอรถติดวันฝนตกแล้วไปทำงานไม่ทัน. หรือเจอฝนตกตอนเย็นรถติดหนักกว่าจะถึงบ้านก้อหมดแรง

3. เกษียณแล้วสุขภาพจะดี

สุขภาพจะดีได้เพราะไม่เครียดเป็นเหตุผลหลักๆ  ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ เราจะนอนหลับได้ดีขึ้นเพราะว่าไม่ค่อยมีเรื่องงานให้กังวล  เป็นผลมาจากข้อ 1 เต็มๆ นอกจากผิวพรรณจะดีเปล่งปลั่งแล้วสุขภาพก้อดีไปด้วย

สามข้อข้างบนเป็นเรื่องดีๆของพวกเกษียณมือใหม่หัดขับ หมายความว่าเป็นประสบการณ์เชิงบวกของช่วงแรกๆของการเกษียณ  เรียกช่วงฮันนีมูนน่าจะเข้าใจง่ายกว่า

พอระยะถัดมาเริ่มเข้าสู่ความเป็นจริงของชีวิต5555 เช่น

-  ถ้าไม่ใช้เวลาให้เหมาะสม ว่างมากไป ทำให้ใช้พลังงานน้อย.พาลนอนไม่หลับ หรือหลับยาก 

-  ว่างมากไป ทำให้ฟุ้งซ่าน คิดเยอะ กังวลง่าย ทุกข์ง่าย 

-  มีเวลามากแต่รายได้เป็นศูนย์. ทุกวันเงินเดือนออกไม่มีเงินเข้าบัญชีซักกะบาทเดียว น่ากลัวไหมคะ

-  อยากถูกลอตเตอรี่ อยากรวย  กลัวจน กลัวเงินหมด กลัวติดโควิท ...สารพัดค่ะ

-  ไม่มีโอกาสสังสรรค์ พบปะกับใคร. เพราะเพื่อนๆเค้ายังทำงานกันอยู่. เพิ่งจะรู้ว่าที่ทำงานหายไป สังคมของเราก้อหายไปด้วย. แรกๆเหมือนชีวิตจะดีเพราะเงียบสงบ.  แต่พอนานไปรู้สึกว่าจะกลายเป็น "เงียบสงัด" จนน่าใจหาย

- รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นพวก "ไร้สังกัด" หรือ "nobody" ขึ้นมาซะอย่างนั้น คือแต่ก่อนเวลาใครถามว่าทำงานอะไร-ที่ไหนก้อตอบได้อย่างไม่ขัดเขิน. พอมาตอนนี้รู้สึกบาดใจขึ้นมาทันทีเวลาถูกถามว่าทำงานอะไร-ที่ไหน. เพราะว่าเป็นงานส่วนตัวที่อธิบายได้ยาก  ทำให้บางทีเหมือนความมั่นใจในตัวเองมันพร่องไปเหมือนกัน

สิ่งเหล่านี้คนเกษียณจะต้องพบเจอ. ไม่ว่าจะเกษียณก่อนอายุ 60 หรือหลังอายุ 60. จะช้าหรือเร็ว ตัวผู้เขียนคิดเองว่าโชคชะตา ฟ้ากำหนดให้ได้เจอเร็ว จะได้รับมือก่อนจะรับไม่ไหว. หากรอจนถึงอายุ 60

อย่างไรเสียชีวิตก้อเหมือนการโต้คลื่น. มีขาขึ้น ก้อมีขาลงแหละค่ะ. จงยอมรับกับสิ่งที่เราได้รับ ยอมรับกับสภาพในปัจจุบัน ว่ามันเกิดขึ้นแล้ว. 

ทุกวันของชีวิตก้อต้องทำให้มันมีค่าเสมอ คำว่า "เวลาเป็นเงินเป็นทอง" ช่างน่าซาบซึ้ง ตอนนี้มีเวลามาก แต่เงินก้อหายไป. 

เงินทองยังสะสมให้งอกเงยพอได้อยู่. แต่เวลาในชีวิตนั้นสะสมไม่ได้. หมดแล้วคือหมดเลย

บิดามารดาแก่เฒ่าลงไปตามกาลเวลา ถ้าผู้เขียนไม่ได้ออกจากงาน. คงจะไม่มีโอกาสได้ใช้เวลาร่วมกับครอบครัว วันเวลาของผู้มีพระคุณลดน้อยลงไปทุกวัน  ถ้าเราจะไปนึกถึงท่านตอนท่านไม่อยู่แล้วก้อคงจะไม่มีประโยชน์ใช่ไหม

ปาฏิหาริย์อาจจะมีจริง. แต่คงจะต้องสำหรับคนที่ลงมือสร้างปาฏิหาริย์นั้นด้วยตนเอง  ผู้เขียนฝันอยากมีชีวิตที่ดี  อยากมีรายได้จากการทำงานในวิถีนักวาดให้เลี้ยงตัวเองได้  ก้อคงจะต้องลงมือทำต่อไป. ทำไปเรื่อยๆๆๆๆๆๆ.  สักวัน....และสักวัน วันไหนก้อไม่รู้

ทำมาแรมปีแล้ว....ไม่รู้ต้องทำไปอีกแค่ไหน. เหนื่อยก้อพัก. หายเหนื่อยแล้วลุกขึ้นไปต่อค่ะ

เอาเป็นว่าประเมินผลการปฏิบัติงานของตัวเองแล้วพบว่ายอดรายได้โตขึ้นกว่าปีที่ผ่านมา  แม้จะไม่ได้ตามเป้าใหญ่ที่ตั้งใจเอาไว้.  ก้อถือว่าสำเร็จในเป้าหมายเล็กๆอีกหนึ่งขั้น. ต้องไต่ระดับต่อไปอีกเรื่อยๆ 

เมื่อกี้เป็นเป้าหมายทางการเงิน. ส่วนเป้าหมายด้านปริมาณงานถือว่าตัวเองแย่กว่าปีที่แล้ว. เพราะผลิตชิ้นงานได้จำนวนต่ำกว่าเป้า. 

อย่างไรก็ตาม. ช่วยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ

ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่านค่ะ