"ขอบคุณทุกคนค่ะ"
หลังจากได้กลับมาพักฟื้นที่บ้านสักระยะนึงแล้ว ก้อตั้งใจว่าจะส่งการ์ดไปขอบคุณคุณหมอท่านนึงซึ่งมีพระคุณอย่างมากมาย
คุณหมอเป็นส่วนสำคัญอย่างมากที่ช่วยให้ตัดสินใจเข้าสู่การผ่าตัด คอยเป็นกำลังใจ ใถ่ถาม และติดตามความคืบหน้าตลอดภาระกิจนี้ ...อันยาวนานถึงหกปี ฮ่าาาา จากผมดำๆจนผมหงอกเลย
การตัดสินใจเข้าสู่การผ่าตัดไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับคนไข้อายุปูนนี้ 5555 แต่ทว่ามันก้อเป็นเส้นแดง หรือเส้นตายอะไรซักอย่างที่ถ้าหากไม่ตัดสินใจทำตอนนี้ ก้อไม่ต้องทำไปอีกเลยชีวิตนี้ เพราะอายุมากก้อยิ่งเป็นอันตรายต่อชีวิต และก้อไม่มีหมอคนไหนกล้าทำการผ่าตัดให้ด้วย เพราะคงกลัวว่าคนไข้จะตายยย
เมื่อตัวเองตัดสินใจได้แล้ว ต่อไปก้อต้องต่อสู้กับอุปสรรคอย่างอื่นอีก แน่นอนว่าคนในครอบครัวโดยเฉพาะแม่ ซึ่งไม่เห็นด้วยอย่างมากในตอนแรก แบบว่าแม่พูดประโยคนึงออกมาแล้วทำเอาต้องฉุกคิด แม่บอกว่าทำให้ฉันเกิดมาเป็นคนปกติครบสมบูรณ์ทุกอย่างแล้วทำไมจะไปให้คนอื่นเค้าผ่าทำไม
ในความปกติสมบูรณ์ที่แม่เข้าใจนั้น เป็นความเข้าใจแบบคนทั่วไป เมื่อเพียรอธิบายว่าการตัดกระดูกชนิดแบนนั้นกระดูกติดง่ายกว่ากระดูกกลม (เช่น กระดูกแขน หรือ ขา เป็นต้น) ไม่งั้นคนผ่าตัดเปิดสมองคงแย่แน่ แต่เออนะ...คนผ่าตัดสมองไม่ต้องทำกายภาพบำบัดด้วย
อย่างว่านะ...ฉันเองไม่เคยเป็นแม่คน และอย่าเป็นเลย เพราะเป็นไม่ได้หรอก แม่ฉันคงเป็นห่วงและนึกภาพแบบเลวร้ายสุดเวลาลูกโดนหั่นกระโหลกเป็นชิ้นๆๆๆๆ
ตอนนี้ทุกอย่างเรียกได้ว่าสิ้นสุดลงแล้ว ฉันผ่าตัดไปสองครั้ง ครั้งแรกเมื่อปลายปี 2014 ผ่าใหญ่มากคือเข้าห้องผ่าตัดตั้งแต่แปดโมงเช้า ออกมาอีกทีสี่โมงเย็นกว่าๆ แพทย์ผู้ทำการผ่าตัดบอกว่าพอใจผลการผ่าตัด ทุกอย่างเรียบร้อยดี เส้นเลือดและเส้นประสาทอยู่ครบ ไม่ได้รับความเสียหายเลย นับว่าแพทย์ท่านนี้เยี่ยมยอดมากๆในความคิดของฉัน เป็นฮีโร่ในดวงใจเลยแหละ
ถึงจะกลัวและทรมานยังไงก้อสู้ตายยย ทำอะไรแล้วก้อต้องให้สุดๆ มาถึงขั้นนี้แล้วไม่ถอยแล้ว แพทย์ผู้ทำการผ่าตัดบอกว่าค่อยเจอกันใหม่นะคนไข้อีกหนึ่งปีข้างหน้านะครับ คนไข้ต้องมาผ่าเอาเหล็กที่ดามไว้ออก หมอไม่อยากให้เอาไว้ ถึงแม้มันจะอยู่ในร่างกายได้ตลอดชีวิต แต่หมอบอกให้คนไข้เอาออกทุกราย ทีนี้ต้องมาผ่าใหม่ ดมยาสลบอีกรอบนะ เหอออออ...
นั่งดูภาพเอ็กซเรย์คอมพิวเตอร์แล้วนึกภาพออกเลยว่า ทำไมต้องผ่าอีกรอบ... เหล็กที่ดามมันกระจายอยู่หลายที่ ใช้ยาชาใครจะไปทนไหวล่ะ
เมื่อการผ่าตัดครั้งที่สองสิ้นสุดลงไปแล้วเมื่อต้นเดือนธันวาคม 2015 ก้อมีแม่นี่แหละ ที่เฝ้าอยู่ด้วยตลอดห้าวันของการ admit แต่หนนี้แม่ดูฟินนน มาก ชิลลลล แต่ก้อแอบบอกว่า ไม่เอาอีกแล้วนะแก อย่าผ่าอีกเลย
ภารกิจมารธอนตลอดหกปีสิ้นสุดลง ด้วยความโอบเอื้อของครอบครัว และบุญวาสนาอันพอจะมีอยู่บ้าง ที่ได้พบกับแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ และคุณหมอผู้คอยให้กำลังใจ ขอขอบคุณทุกคนที่เกี่ยวข้อง พรใดอันประเสริฐขอมอบให้ทุกท่านนะคะ
