ตอนแรกก้อลุ้นๆอยู่ว่าแม่น่าจะได้ออกจากโรงพยาบาลก่อนช่วงคริสมาสต์แน่ๆ แต่ว่าความไม่แน่นอนเป็นของแน่นอนเสมอ ไม่มีใครอยากนอนโรงพยาบาล ไม่มีพยาบาลคนไหนอยากได้รายได้พิเศษมาเฝ้าไข้ตอนช่วงปีใหม่ สุดท้ายจึงมาลงเอยที่คนไม่มีครอบครัว...มานอนค้างเป็นเพื่อนแม่ในคืนข้ามปี หุ หุ
แม่เองคงเซ็งเหมือนกันหากนอนแกร่วคนเดียวในวันปีใหม่ในสถานที่ที่ไม่ใช่บ้าน สองคนแม่ลูกได้ยินเสียงผู้คนนอกตึกจัดงานฉลองโห่ร้องจนเสียงนับถอยหลังดังทะลุกระจกห้องพิเศษ เอาเหอะนะ...หนึ่งปีมีหนเดียว ปล่อยให้ผู้คนเค้ามีความสุขกันไป
ฉันเห็นเครื่องวัดความดันโลหิตเครื่องนี้ตั้งมาหลายวันตั้งแต่วันที่แม่นอนโรงพยาบาลวันแรกๆ ทำให้นึกถึงเมื่อสองเดือนที่แล้วที่ฉันเองผ่าตัดและนอนโรงพยาบาลสองแห่งต่อกันสิบวัน
ก้อแม่นี่หละที่เป็นคนอยู่ด้วยตลอดสิบวัน และในห้องผู้ป่วยของทั้งสองโรงพยาบาลก็มีเครื่องวัดความดันโลหิตอยู่ในห้องเหมือนกัน ทว่าเป็นแบบ digital
ฉันนั่ง sketch เครื่องวัดความดันเพราะแม่เข้านอนตั้งแต่สามทุ่ม ทีวีต้องปิด เหลือเพียงแสงไฟกลางห้องที่สว่างเพียงพอจะวาดรูปได้ วาดออกมาแล้ว อืม...ถ้าไม่บอก จะดูออกไหมว่าคืออะไร.
)
