ตื่นเช้ามาวันนี้ได้รับรู้ถึงอากาศที่เย็นลงจนพอจะใช้คำว่า "หนาว" ได้อยู่เหมือนกันค่ะ
ที่จริงมันก็เป็นช่วงเวลาที่คนเมืองกรุงรอคอยกันมาตลอดทั้งปี ว่าปีนี้จะหนาวไหม จะหนาวเมื่อไหร่ หรือหนาวอยู่กี่วัน
เดี๋ยวนี้อากาศหนาวนี่ต้องนับหน่วยกันเป็นวันเลยทีเดียวค่ะ คงอดจะเล่าไม่ได้ว่าสมัยผู้เขียนยังเด็ก ซึ่งก็ต้องถอยหลังไปเยอะๆหน่อยนะคะ ประมาณ 40 ปีที่แล้วก็พอ 5555 ว่าหน้าหนาวนี่หนาวกันเป็นเดือนๆ ค่ะ หน้าร้อนก็ไม่ร้อนจนสุกเกรียมขนาดนี้ ไม่คิดเลยว่ากระทั่งฤดูกาลก็ยังต้องผันแปรและเปลี่ยนแปลงไป ตอนยังเด็กๆยังคิดอยู่ว่า จะอย่างไรชีวิตเราก็ต้องเจอกับฤดูกาลวนเวียนแบบนี้ไปจนกว่าจะตาย
ตอนนี้อาจจะไม่ใช่ทั้งหมดซะแล้วสิ...แม้แต่ฤดูกาลยังรวนเร และเพี้ยนไปได้ขนาดนี้เลยค่ะ
อีกหน่อยหน้าหนาวของประเทศไทยอาจจะหายไป...ผู้เขียนคิดอย่างนี้จริงๆค่ะ
ที่เคยคิดตลกๆว่าอาจจะมีหิมะนั้นก็คงจะไกลเกินจริง เพราะจากสภาพทางภูมิศาสตร์แล้ว ท่านนักอุตุนิยมวิทยาบอกว่าน่าจะยากเพราะตำแหน่งที่ตั้งของประเทศตามพิกัดที่อยู่ใกล้เส้นศูนย์สูตร มันยากที่หิมะจะตก แต่ไหงประเทศเพื่อนบ้านอย่างเวียดนามอากาศยังเพี้ยนจนมีหิมะตกได้เหมือนกัน
อันนั้นเขาอาจจะอยู่สูงกว่าระดับน้ำทะเลหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจค่ะ อันนี้ผู้เขียนเริ่มจะแถ...5555
พาออกนอกเรื่องไปตามเคยนะคะ วันนี้อยากจะมาแนะนำเพื่อนสนิทให้รู้จัก เพื่อนสนิทที่ว่านั้นดันไม่ใช่คนซะอีก อ้าว...
เรียกเป็นเพื่อนสนิทเพราะสิ่งนี้อยู่คู่กับผู้เขียนมาตั้งแต่จำความได้ ไม่ได้ต่างอะไรไปจาก "การวาดภาพ" และ "การเขียนนิยาย" เลยค่ะ สิ่งนั้นก็คือ "ดนตรี"
อย่าคิดเชียวว่าผู้เขียนจะลุกขึ้นมาเป็นศิลปินนักร้องเอาตอนอายุปูนนี้เลยค่ะ คงไม่เอาแล้ว5555 แต่ว่าทุกครั้งที่ได้ยินเสียงดนตรีที่ถูกจริตนี่มันเหมือนวิญญานถูกปลุกยังไงบอกไม่ถูก... ไม่ใช่แค่คำว่ารักดนตรี หรือรักศิลปะ รักการเขียนนิยาย รักวาดรูป ....บลาๆๆ แบบที่คนชอบพูดกัน
สิ่งเหล่านี้มันไม่ใช่งานอดิเรก แต่เรียกได้ว่าคือวิถีชีวิตจริงๆของผู้เขียนเลยต่างหาก คือตื่นขึ้นมาทุกวันแล้วมันต้องทำ อยากทำ โดยไม่มีเหตุผลรองรับ และสามารถทำได้ทั้งวัน หรือตลอดชีวิต หรืออาจจะมีชีวิตอยู่เพื่อได้ทำสิ่งเหล่านี้เลยค่ะ
ไม่รู้ว่าฟลุ๊ค หรือบังเอิญ หรืออะไรดี ผู้เขียนลองเขียนเพลงแบบที่ตัวเองอยากเขียนขึ้นมา แล้วดันมียอดขายขึ้นมาด้วย คราวนี้เลยสงสัยในตัวเองขึ้นมาว่า...ฉันทำได้จริงๆเหรอเนี่ย
งานนี้ก็ต้องสานต่อกันไปอีกเหมือนทุกงานที่ทำอยู่ค่ะ เริ่มจาก ฉันทะ แล้วก็ไปวิริยะ ไปจิตตะ วิมังสา...
เลิกตั้งเป้าอะไรให้ปวดหัวกับชีวิตแล้วล่ะค่ะ คิดแล้วก็ลงมือทำ ทำไปเรื่อยๆ ทุกอย่างจะดีชึ้นเอง เหมือนอย่างการเริ่มต้นเป็นกราฟฟิกดีไซน์ในวัยขนาดนี้นี่หละ เป็นตัวอย่างที่ชัดเจนมาก และเกิดกับตัวเอง
แรกๆมันเหนื่อยมาก ยากไปหมด มีแต่คำถาม ว่าไอ้นั่นอะไร ไอ้นี่อะไร เดี๋ยวนี้ชิลสุดๆค่ะ บูรณาการทุกอย่างได้เองแล้ว กระโดดพลิกตีลังกาสามตลบแล้วกลับมายืนได้ ไม่ล้ม5555 มีปัญญาประดิษฐ์มาเราก็ไม่กลัวค่ะ (ที่จริงจะไปกลัวทำไม เค้าสร้างขึ้นมาให้มาคอยช่วยมนุษย์ค่ะ)
แต่สำหรับงานเขียนนิยาย ก็ยังยากอยู่นะคะ...ทว่าเรื่องที่สองที่กำลังเขียนอยู่นี่ก็รู้ฝึกว่าไม่ฝืด....ดดเท่าเรื่องแรก เหมือนว่าได้เรียนรู้อะไรไปบางอย่างจากการเขียนเรื่องแรก
คงอยากจะบอกทุกคนที่บังเอิญมาผ่านพบ blog อันนี้ว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับพวกคุณ มองหาสัญชาตญานของตัวเองนะคะ และอย่าข้ามผ่านมันไป มองไปข้างหน้าเท่านั้น เวลาในชีวิตไม่ได้เหลือเยอะ เพราะไม่มีใครรู้ถึงวันสุดท้ายค่ะ ใช้มันในแบบที่ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน รวมทั้งอย่าสร้างความเดือดร้อนให้ตัวเองด้วยการกดขี่ตัวเอง เลิกค่ะ เลิกประเมินตัวเองเหมือนกำลังเป็นพนักงานที่มีหัวหน้าคอยควบคุม
เป้าหมายมีไว้เป็นหลักชัยค่ะ เดินทุกวันมันต้องถึงสักวันค่ะ แต่ระหว่างทางมันสำคัญกว่าไหม...ตอนถึงเป้าหมายก็อาจจะสุขแค่แป็บเดียว ว่าฉันถึงแล้ว...แต่ "ระหว่างทาง" นี่หละ ของจริงค่ะ...เชื่อผู้เขียนสิ
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น