เส้นทางที่เดินอยู่นั้นช่างแสนยาวไกล อาจจะเป็นเพราะหักโหมมากเกินกว่าที่ควรจะเป็น เพราะว่าตัวเองนั้นอายุมิใช่น้อย
การเกษียณนั้นผ่านมานานหลายปี จนไม่อยากจะนึกถึงแล้วค่ะ อยากจะมองไปข้างหน้าเท่านั้น
แต่ดูแล้วว่าพลังแห่งความวิริยะอุตสาหะทำให้ผู้เขียนสุขภาพแย่ลง
จากช่วงแรกๆทำงานวันละ 15 ชั่วโมง เดี๋ยวนี้ต้องลดเหลือวันละ 12 ชั่วโมง ไม่งั้นลากสังขารไม่ไหว
ทั้งนอนไม่หลับด้วยอาการตามวัย ทำให้เวลาที่อยากนอนก็นอนไม่หลับ พอนอนคิดงานไปด้วย ตื่นมาก็สมองตื้อ เวียนหัวไปทั้งวัน
บางช่วงแอบมีจิตตก รู้สึกว่าพยายามแค่ไหนก็เหมือนคลานเป็นเต่า...ไม่ได้ตามเป้าหมายซะที
แต่ว่าถ้าไม่เริ่ม...ก็ยิ่งไปต่อ 3,4,5...ได้ยาก
อันนี้เรื่องจริงค่ะ...มัวแต่รอทำอย่างหนึ่งให้เก่ง แล้วไม่เริ่มหัดทำอย่างอื่นไปด้วยพร้อมๆกัน ต่อไปถ้าเกิด trend เคลื่อนมา เราก็ต้องวิ่งตาม trend แบบกระหืดกระหอบ เพราะว่าไม่รู้ไม่เข้าใจ+ทำไม่เป็น+ไม่มีทักษะ
เหมือนตอนนี้เทรนด์นิยายวาย กับนิยายจีน มาแรงมาก แต่เราไม่ get และ no idea มากๆกับนิยายแนวนี้
เราโตมากับนิยายรัก นิยายสะท้อนสังคม อะไรเทือกนี้แหละค่ะ ก็แน่ล่ะ...สมัยก่อนไม่มีเรื่องเสรีทางเพศ หรือเรื่อง LGBTQ
ส่วนนิยายจีนนี่ที่จริงอยากเขียน แต่ต้องสะสมข้อมูลอีกสักพักค่ะ พักใหญ่...สงสัยป่านนั้นตลาดเลิกสนใจไปเรียบร้อย 55555
นั่นเป็นตัวอย่างของ trend ที่มีผลมากต่อการสร้างรายได้ค่ะ แต่ถ้าไม่แคร์เรื่องรายได้ก็จะมีความสุขในการเขียนมากขึ้นนะคะ
อยากมีความสุข แต่ก็แคร์เรื่องรายได้ค่ะ 5555
ถือซะว่าตอนนี้ได้นับ หนึ่ง แล้วนะคะ .... ก็คงจะต้องคลานกันต่อไปอีกค่ะ แค่ไหนแค่นั้น รู้สึกว่าชีวิตอาจไม่ได้ยืนยาว ไม่รู้ว่าวันไหนจะหมดเวลา เราก็ใช้ชีวิตมาเกินครึ่งแล้วนี่
ขอให้ทุกคนมีความสุขกับการใช้ชีวิตนะคะ.
