ผู้เขียนเจอรูปเก่าๆสมัยที่ถ่ายเอาไว้เล่นๆ อยู่หลายรูปเลยค่ะ รูปนี้ก็เป็นรูปหนึ่งที่อุตส่าห์เอากล้องถ่ายรูป เน้น กล้องถ่ายรูป ไม่ใช่ถ่ายด้วยมือถือนะคะ ถ่ายภาพนี้ด้วยกล้องพกพาค่ะ
แล้วมันยังไง พกกล้องถ่ายรูปไว้ติดรถเล่นๆ ค่ะ สมัยนั้นมีกล้องถ่ายรูปหลายอันมาก เลยเอามาแปะไว้ในรถสักอัน เผื่อหยิบใช้ง่ายๆ เพราะว่าอยากจะศึกษาเกี่ยวกับการถ่ายภาพ แต่ไม่มีเวลาออกไปไหนไกลๆค่ะ
เป็นความเข้าใจที่ไม่ถูกต้องเท่าไหร่ว่าการจะถ่ายภายสวยๆต้องออกไปเดินทางท่องเที่ยวให้ลำบาก มาเข้าใจเอาตอนนี้เองแหละว่า ของใกล้ๆตัวเอามาถ่ายให้ดูสวยก็ไม่ได้ลำบากเลย ไม่ต้องเสียเงินออกไปนอกบ้านให้เสี่ยงนี่นั่นโน่นด้วย นี่เป็นคำแก้ตัวของคนที่ไม่ชอบเที่ยว และอีกทีก็คือไม่รู้จะไปไหนค่ะ5555
หัวใจคือความเข้าใจการทำงานของกล้อง เลิกถ่ายโหมดอัตโนมัติให้ได้ก่อน ฮ่าาา ตอนนี้ก็ทำเป็นแล้วล่ะค่ะ และไปได้ดีกับงานนี้พอสมควร
คิดถึงวันเก่าๆที่เราต้องนั่งบนรถที่ติดแน่นขนัดทุกๆเช้าวันทำงาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งวันจันทร์
รถติดบนทางด่วน ขนาดว่าขับรถไปด้วย ยังมีเวลายกกล้องมาเล็งได้ขนาดนั้นเลย แสดงว่ารถติดแน่นิ่งสนิทและนานขนาดไหน
รูปนี้ก็พยายามจัด composition ให้เห็นเส้นวิ่งทะแยงของถนน ขัดไปกับเส้นราวเหล็กของทางด่วนค่ะ เห็นมั้ยล่ะ รถติดก็ยังเห็นถึงความงดงามได้ ฮ่าาาา แต่ ณ วันนั้นขอบอกว่าเซ็งสุด ยิ่งหากวันไหนมีประชุมเช้ารออยู่ด้วยละก็ ยิ่งเครียดพาลเส้นเลือดขมับปูดเลยทีเดียว
จะไปทันมั้ยวะ
ข้าวก็ยังไม่ได้กิน ฯลฯ สารพัดค่ะ แต่มันก็ได้พ้นไปจากชีวิตผู้เขียนหลายปีแล้ว...ชีวิตแบบนั้น
บางทีก็อดคิดถึงไม่ได้นะคะ จะอย่างไรมันก็เป็นส่วนหนึ่งในชีวิต คือความทรงจำ การดิ้นรนเพื่อความสำเร็จในหน้าที่การงาน สุดท้ายมันก็สำเร็จละ แล้วมันก็ต้องจบไปอีกหนึ่งช่วง เหมือนซีรีย์จบตอน แล้วขึ้นต้นบทใหม่...
บทใหม่แต่เรื่องเดิม...คือ...หาเงิน(อีกแล้วค่ะ)555
ตกลงเกิดมาเพื่อหาเงินกันหรือไง มวลมนุษยชาติเค้าก็ต้องหากันแบบนี้แหละ หาใช่เธอคนเดียว จะมาบ่นไปไยเล่า ใช้สำนวนหนังจีนหน่อย
ว่าแล้วจะลองเขียนนิยายจีนให้ได้สักเรื่องค่ะ เผื่อจะได้เกิดดดด....ที่จริงคือสนองความอยากเขียนของตัวเองอีกละ
บ่นแล้วก็ต้องสู้ต่อไปค่ะ
ฝากติดตามผลงานนะคะ ถ้ายังไม่ตายเสียก่อนก็ต้องสู้กันให้ตายกันไปข้างนึงละ ...สู้โว๊ย
