กรกฎาคม 27, 2561

So Sad

เมื่อวานกลับถึงบ้านประมาณสามทุ่ม ทั้งที่ก็พยายามออกจากที่ทำงานให้เร็ว เพราะรู้ว่ารถน่าจะติดกว่าทุกวัน ติดหนักทุกครั้งที่เป็นวันทำงานวันสุดท้ายก่อนวันหยุดยาว

จอดรถหน้าบ้านแล้วแต่ไม่เห็นเพื่อนรักมายืนกระดิกหางรออย่างทุกวัน ใจคิดไปว่าสงสัยคงจะไปเดินเที่ยวแถวๆนี้ ฉันเปิดประตูเอารถเข้าไปจอดตามปกติ  หยิบขยะออกไปทิ้งหน้าบ้าน  คิดว่าเดี๋ยวเพื่อนรักได้ยินเสียงว่ามีรถมากับเสียงเปิดประตูรั้วคงจะวิ่งแจ้นกลับมาบ้าน

แต่รอจนเอาผ้ามาคลุมรถเสร็จเรียบร้อยทุกอย่างก้อยังเงียบเชียบ  แม่ตะโกนถามว่าเจอ "น้องเงิน" หรือยัง ฉันตอบว่ายังไม่เห็นเลย  ไม่รู้มันไปเที่ยวที่ไหน  แม่บอกว่าเอาข้าวลงไปให้มันก็ยังไม่เจอมันเลยเหมือนกัน

ฉันเลยปิดประตูบ้านไปก่อน  เข้าบ้านอาบน้ำเตรียมเข้านอนตามปกติ  แต่ก็อดไม่ได้ที่จะแวบดูเป็นพักๆว่าเพื่อนรักจะมายืนรอเข้าบ้านอยู่หน้าประตูรั้วหรือเปล่า

ฉันคิดว่าอาจจะเป็นช่วงฮอร์โมนอะไรเปลี่ยนแปลงของหมาหรือเปล่า ที่บางช่วงมันจะออกไปเดินเที่ยวนอกบ้านกับตัวอื่นๆ อาจจะไม่กลับบ้านสักคืนก็ได้  พรุ่งนี้เช้าเดี๋ยวมันก้อคงจะกลับมารอกินข้าวเอง

เมื่อคืนฉันนอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่  อาจจะนึกๆถึงว่าเพื่อนรักทำไมไม่กลับบ้าน เหมือนคนในบ้านคนนึงหายไปโดยไม่รู้ไปไหน ก้อมีความกังวลอยู่ลึกๆในใจ

เช้านี้เป็นเช้าวันหยุด long weekend ที่ตั้งตารอคอยให้มาถึง จะได้หยุดพักผ่อนรวมๆแล้วตั้ง 4 วัน  ฉันมีแผนการหลายอย่างในหัวที่จะทำ ฉันตื่นมาตอนประมาณหกโมงครึ่ง ได้ยินพ่อพูดกับแม่ว่า "เธอ ไอ้เงินมันตายแล้วนะ..."

ฉันหัวใจเต้นแรง...


ภาพนี้เพิ่งถ่ายไว้เมื่อสัปดาห์ที่แล้วนี่เอง



ลำดับเรื่องราวแล้วน้องเงินน่าจะหมดลมหายไปตั้งแต่เมื่อวานตอนหัวค่ำ 

มันนอนหลับอยู่บนกองไม้หน้าบ้านนี่เอง และคงหมดลมหายใจไปเฉยๆด้วยความชรา   อยู่กันมาตั้งแต่มันยังเป็นลูกหมา จนถึงวันนี้น่าจะอายุไม่ต่ำกว่า 12 ปี กว่าๆ ซึ่งก้อเป็นอายุขัยที่ค่อนข้างยาวแล้วสำหรับหมา

มันก้อคงพยายามจะรอฉันกลับถึงบ้าน แต่ทว่าคงรอไม่ไหว...  เมื่อคืนที่ฉันเดินออกมาทิ้งขยะก็อยู่ไม่ห่างไปจากจุดที่มันนอนหมดลมเท่าไหร่  หน้าบ้านตรงกองไม้มันมืดมาก...ยากจะมองเห็น 

รู้สึกเศร้ามาก  กินอะไรไม่ลงเลยทีเดียว เปิดดูคลิบวีดีโอเก่าๆที่เคยบันทึกความน่ารักของเพื่อนรักไว้แล้วน้ำตาจะไหล

รู้ว่าเขาไปสบายแล้ว  ไม่เจ็บไม่ปวด  ไม่ได้บอกลา เพราะเขาเป็นหมา พูดไม่ได้

เจอเขาคืนวันพุธก้อดูทุกอย่างปกติดี  เขานั่งรอฉันหน้าประตูรั้วเหมือนอย่างทุกวัน  สายตาทีมองฉันดูนิ่งๆยังไงไม่รู้ เหมือนเค้ารู้ตัวว่าเค้าจะไปแล้วนะ

ฉันได้แต่นั่งนึกถึงวันเวลาเก่าๆ ยามฉันเศร้า  เค้าก้อจะมองฉันเหมือนรู้ว่าฉันกำลังเศร้า เค้าพูดไม่ได้ ถ้าพูดได้ก็อาจจะพูดแล้ว  ไม่ว่าจะกลับดึกดื่น เค้าจะรอ  เค้าจะคอยอยู่เป็นเพื่อนเสมอ

ฉันมีถุงตีนไก่ทอดที่ซื้อเก็บเอาไว้ให้เค้าในตู้เย็น  ชามข้าวที่ต่อไปจะไม่มีเค้ามายืนกินข้าวแล้ว  กระป๋องน้ำจะไม่มีเค้ามาดื่มน้ำแก้กระหายอีกต่อไป  บ้านจะเงียบ ไม่มีเสียงหมาเห่า ฉันเหมือนขาดเพื่อนแท้ไปอีกครั้ง

พ่อเอาเค้าไปฝัง  ทุกคนในบ้านสวดมนต์ให้เขาไปดี  เกิดในที่ที่ดีกว่าเดิม 

ฉันคิดถึงเค้ามาก  ถึงแม้จะรู้ว่าเค้าก้อแก่ชรา  วันนึงเค้าก้อต้องจากไป  มันต้องเป็นเช่นนี้.

การจากไปมันทำให้คนที่ยังอยู่เจ็บปวด  บางทีเค้าที่จากไปอาจกำลังคิดถึงคนที่อยู่ไม่ต่างกัน  

หมาเป็นสัตว์ที่รักและซื่อสัตย์ต่อเจ้าของมากๆ  วิญญานเค้าอาจจะมี  และกำลังยืนมองเราอยู่ เพียงแต่ว่าต่างคนต่างมองไม่เห็นกัน

สัตว์เลี้ยงก้อเหมือนเป็นคนในครอบครัว เห็นกัน+อยู่กันมาเป็นสิบปี  เค้าทำหน้าที่ตามแบบของเค้าเพื่อตอบแทนความรักและอาหารที่มนุษย์แบ่งปันให้

รู้สึกว่าเขียนต่อไปแล้วจะยิ่งน้ำตาไหลค่ะ  ขอจบลงตรงนี้นะคะ.

😭😭😭