พอถึงช่วงสิ้นปีทีไร ผู้เขียนจะมานั่งย้อนเวลาสำรวจชีวิตตัวเองทุกทีเลยค่ะ
เหมือนเป็นการทำ Yearly Review ชีวิตว่าตอนนี้ทำอะไรไปถึงไหนแล้วมั่ง บางทีไม่ได้ย้อนไปแค่ปีนี้เพียงปีเดียว ไปๆมาๆย้อนไกลไปถึงตอนยังเป็นเด็กเลยก้อมี555 อันนี้ก็เรียกว่าฟุ้งซ่านเล็กน้อยล่ะค่ะ (แต่รู้ตัวว่าฟุ้งซ่านนะ)
เหตุที่ย้อนไทม์แมชชีนไปได้ไกลเป็นเพราะไปนั่งดูคลิปที่มีคนเอามาลงไว้เกี่ยวกับบ้านเมืองในอดีต หรือไม่ก็บรรดาภาพยนตร์ไทยยุคเก่าๆ ซึ่งผู้เขียนชอบดูมาก เพราะมักจะได้เห็นภาพทิวทัศน์ หรือกรุงเทพในอดีตไปด้วยเสมอ ได้เห็นบ้านเมืองหรือทุ่งกว้างๆ ซึ่งตอนนี้กลายเป็นถนนไปหมดแล้ว
เรียกว่าดูวิวมากกว่าดูหนังค่ะ
แน่นอนว่าหัวใจมันแอบจะห่อเหี่ยวบ้าง ด้วยเห็นว่าสิ่งที่เคยมีและเคยเป็นมันหายไปหมดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นสภาพความเป็นอยู่ หรือตึกรามบ้านช่อง ร้านค้าที่เคยชอบไปเดินตอนหลังเลิกเรียน ถนนหนทางยิ่งเปลี่ยนไปหนักจนจำไม่ได้ นี่มันคือความเจริญที่เราไม่อาจหลีกเลี่ยง
นึกถึงในภาพยนตร์เรื่อง Somewhere in Time ที่พระเอกย้อนเวลาไปหานางเอกด้วยการแต่งกายด้วยเสื้อผ้าของคนในยุคนั้น แล้วนอนหลับลงบนเตียง ในโรงแรมที่ยังอยู่มาจนถึงยุคของพระเอก
นี่ผู้เขียนกำลังเดินทางกลับไปยังกรุงเทพในช่วงปี 2523-2537 เป็นช่วงที่อายุพอประมาณว่าจะจำอะไรได้เยอะแล้วจนถึงช่วงเรียนจบมหาวิทยาลัยใหม่ๆ
อยู่ดีๆอารมณ์เหงาๆมันก็เกิดขึ้นมาเป็นบางวูบค่ะ
นึกถึงผู้คนที่เราเคยรู้จัก บางคนก็จากไปแล้ว บางคนก็ยังอยู่แต่ก็ไม่ได้เจอกันอีก หรือศิลปินนักร้องที่ร้องเพลงฮิตติดหูในช่วงเวลานั้น บางคนก็ขึ้นสวรรค์ไปก่อนแล้ว
บทเพลงและพวกรายการทีวีในยุคต่างๆก็บอกได้เป็นอย่างดีค่ะว่าสังคมในแต่ละช่วงเป็นอย่างไร ยิ่งเห็นแฟชั่นการแต่งตัวของผู้คน ตลอดจนรถยนต์รุ่นที่วิ่งบนท้องถนน ก็จะบอกถึงยุคสมัยไปด้วย
ไม่นับว่าเพิ่งจะปี 2525 ที่เพิ่งเริ่มจะมีเครื่องคอมพิวเตอร์ในประเทศไทย ผู้เขียนได้ลองใช้ที่โรงเรียนด้วยค่ะ และได้มีโอกาสใช้งานในที่ทำงานก็ประมาณปี 2537-2538 ได้ จอดำๆและตัวหนังสือสีเขียวๆ ล่ะค่ะ เครื่องพิมพ์ก็เป็นแบบเข็มกระแทก แผ่นดิสก์ก็ใหญ่โต ปัจจุบันนี้ยังแอบเก็บไว้อยู่เลยค่ะ
นึกแล้วชีวิตคนเราแต่ละคนก็ต้องผ่านอะไรมาอย่างมากมาย กว่าจะมานั่งแก่ตัวลง...
มันก็สนุกดีนะคะ สมัยก่อนไม่มีโทรศัพท์มือถือ ไร้ซึ่งอินเตอร์เนต ทุกอย่างยังเป็นโลกอนาลอก เราก็ใช้ชีวิตกันอย่าง real สุดๆแหละค่ะ เวลาอยากจะโทรหาแฟนก็ต้องไปยืนต่อคิวตู้โทรศัพท์สาธารณะสีแดง และเชื่อว่าทุกคนต้องเคยมีประสบการณ์ว่าโดนตู้โทรศัพท์กินเหรียญ 55555 และจำได้ถึงเสียงสัญญานว่าเวลาใกล้หมดต้องหยอดเหรียญต่อแล้ว ...แต่ดันเงินหมดนี่สิ ฮ่าาาา
เวลานัดเจอใครสักคนนี่ก็หากันให้วุ่น ไปยืนรอกันคนล่ะที่ ไม่มี GPS ไม่มีกูเกิลแมพอะไรทั้งสิ้น ต้องคอยนัดกันหน้าร้านอะไรสักแห่ง จะได้หากันง่ายๆ
แต่แล้วชีวิตก็ผ่านสิ่งเหล่านั้นมาจนหมดแล้ว จนมาถึงวันนี้วันที่เราสิ้นสุดการทำงาน(ซะที) สมัครใจเกษียณออกมานั่งอยู่บ้าน แต่ก็ยังต้องขยันทำมาหากิน ไม่ได้นั่งยิ้มไปวันๆ เพราะว่าเราไม่ได้มีบำนาญ และเราก็ยังต้องดูแลพ่อแม่ไปด้วย ซึ่งสิ่งเหล่านี้เป็นภาพที่ไม่เคยได้คิดเอาไว้ก่อนค่ะ
ไอ้ที่เคยคิดเอาไว้...มันไม่ได้เป็นอย่างที่คิด...
จะอย่างไรก็ต้องสู้กันต่อไปค่ะ บ่อยครั้งที่เราคิดว่าแบบนี้มันแย่ ที่จริงมันอาจกำลังนำเราไปสู่สิ่งใหม่ที่อาจดีกว่า เพียงแต่ว่ามันยังไม่ถึงเวลานั้นเท่านั้นเองค่ะ
เราจึงควรต้องอยู่อย่างมีความหมาย...เพื่อรอวันที่เราจะเดินถึงเส้นชัยค่ะ และไม่ได้นั่งรอไปเปล่าๆ เพราะเทวดาจะไม่เห็นใจเลยค่ะ ต้องขยันต่อไปอีกเรื่อยๆ
Happy New Year นะคะทุกคน ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
