ของทุกอย่างในโลกใบนี้. เหมือนจะอยู่บนเส้นสัจธรรมเดียวกัน คือ เข้ามา...และจากไป
อยากเขียนเรื่องนี้ขึ้นมา. เพราะได้รับรู้เรื่องราวของคนที่บริษัทที่เคยร่วมงานกันมา. และแม้จะเป็นเพื่อนร่วมงานที่อยู่ต่างหน่วยงาน และเป็นรุ่นน้องผู้เขียนหลายปี. แต่ก้อรู้จักและคุ้นเคยกัน
ตั้งแต่ผู้เขียนมีเหตุอันต้องเกษียณก่อนวัยอันสมควรออกมา. ก้อไม่ได้มีโอกาสติดต่อกับใคร. มีหลายเหตุผลที่เราต้องวางตัวให้เหมาะสมกับการเป็นศิษย์เก่าไปซะแล้ว. ไม่ควรจะไปรับรู้แล้วจะมีความคิดเห็นต่างๆนานาในหัวสมองขึ้นมา. แล้วมันไม่ได้มีประโยขน์อะไรกับชีวิตเรา
หลายครั้งยังนอนหลับฝันเห็นชีวิตตอนยังอยู่ในออฟฟิศด้วยซ้ำไป. ก้อแน่ล่ะ. โลกเกินครึ่งชีวิตของผู้เขียนอยู่ในนั้น. ทั้งผู้คนที่เคยร่วมงานกัน. ก้อคนที่บริษัททั้งนั้น. ชีวิตนี้คงลบออกไปไม่ได้หรอกค่ะ
ย้อนมาเข้าเรื่องค่ะ
ผู้เขียนได้รับมาว่าน้องคนนี้ซึ่งยังทำงานอยู่. อยู่ดีๆนั่งทำงานแล้วคงจะวูบคาโต๊ะทำงาน. พอส่งโรงพยาบาลคราวนี้ออกจากโรงพยาบาลแล้วแต่สภาพไม่เหมือนเดิม
เข้าใจได้ทันทีว่าน้องงานหนัก. เพราะทำงานเป็นผู้บริหารทางด้านการเงินของบริษัทด้วยล่ะค่ะ.
สมัยตอนยังอยู่ที่บริษัท. เจอน้องหน้าตาเหน็ดเหนื่อย. และมาบ่นให้ฟังประจำว่าน้องเครียด. น้องงานเยอะมากกก. ส่วนผู้เขียนเป็นฝ่ายบุคคลที่แสนใจดีก้อจะรับฟังเป็นอย่างดี. และนึกไปว่า พี่ก้องานเยอะเหมือนกัน. เจอหน้าใครโดยเฉพาะพวกผู้บริหารด้วยกันก้อจะบ่นเรื่องงานเยอะเหมือนกันหมด
น้องเป็นเด็กรุ่นน้องที่ทำงานดี. วินัยดี และจิตดี. จึงได้รับการโปรโมทให้เป็นเหมือน sucessor ของผู้บริหารอีกท่านนึงที่เกษียณไปตามอายุขัยไปแล้ว
แน่ล่ะ. เป็นผู้บริหารแล้วดูเหมือนจะได้ค่าตอบแทนมากขึ้น. สิทธิประโยชน์ต่างๆที่ไม่ใช่เพียงตัวเงินก้อมากขึ้น
แต่ใครจะเอาไหม ....ถ้า
เราต้องรับผิดชอบมากขึ้นเรื่อยๆจนร่างกายเรารับไม่ไหว
ความเครียด. ความกดดัน โปรเจ็คต่างๆมากมายนอกเหนืองานในความรับผิดชอบ. การบริหารลูกน้อง แรงเสียดทานระหว่างการทำงาน. ทุกอย่างจะพุ่งตรงมาทางเรานี่หละ
ผู้เขียนเองตอนทำงานก้อป่วยจนค่ารักษาพยาบาลเกิน limit.
เพราะชีวิตไม่เคยได้อะไรมาง่ายๆ. ต้องเหนื่อย ต้องพยายาม. ต้องฝึกฝนตัวเอง. ต้อง ฯลฯ
ทั้งไมเกรน. ปวดหัวปวดท้อง ทั้งลำไส้แปรปรวน. กรดไหลย้อน. นอนไม่หลับ. ปวดหลัง กล้ามเนื้อตึง. มาเป็นขบวนเลยค่ะ
ได้ยิน ได้อ่านและได้ฟังว่า. พออายุมากขึ้นหลายๆอย่างมันจะไม่เหมือนเดิม. มันจะเสื่อมถอย
เราก้อนึกภาพไม่ค่อยออกค่ะ. ตอนยังทำงานอยู่มัวแต่คิดถึงความรับผิดชอบ
แต่ตอนนี้เข้าใจแล้วค่ะ
ปัจจุบันทราบว่าน้องไม่เหมือนเดิมแล้ว.กึ่งๆว่าทุพพลภาพ ทำงานในตำแหน่งเดิมไม่ได้. บริษัทโอนย้ายน้องไปทำหน้าที่อื่นที่พอให้น้องประทังชีวิตต่อไปได้บ้าง. เพราะน้องต้องรักษาตัวอีกเยอะ. และน้องเป็นสาวโสดตัวคนเดียว. อยู่คนเดียว. เหมือนคุณพ่อคุณแม่ก้อเสียชีวิตหมดแล้ว. พี่น้องก้อไม่มี
เดชะบุญ. บุญเก่าน้องยังมี. มีเพื่อนร่วมงานอีกคนหนึ่งซึ่งเป็นน้องผู้หญิงพาไปอุปการะที่บ้าน. พาไปอยู่ด้วยและดูแล.
อะไรจะจิตใจประเสริฐขนาดนี้. ในโลกนี้ยังมีเรื่องดีๆอยู่เหมือนกันนะ
ผู้เขียนได้รับทราบถึงตรงนี้น้ำตาจะไหลไปด้วยเลยค่ะ สาธุ...🙏
ทุกวันนี้ผู้เขียนรู้สึกตัวว่าทำงานตลอดเวลา. คิดอยู่ตลอดเวลา. ถึงเรื่องงาน. การทำมาหากินของตัวเอง ซึ่งไม่ได้ใช้ชีวิตแบบชิลๆ. เพราะว่าเรายังต้องหาเลี้ยงชีวิตอยู่.
แถมช่วงนี้รู้สึกปวดตามาก. และนอนไม่หลับ. ไม่รู้ว่าเคมีในร่างกายมันไม่สมดุลย์ หรือว่าเครียดเกินไปกันแน่
อายุที่มากขึ้นมันทำให้เราทำอะไรไม่ได้เท่าเดิมอีกต่อไปค่ะ
แล้วจะอยู่ต่อไปยังไงดีคะเนี่ย...ขำไม่ออก
ยังคิดต่อไปว่าตอนนั้นหากผู้เขียนไม่ได้ตัดสินใจเกษียณอายุก่อนกำหนดออกมา...อาจจะมีเหตุการณ์สลบคาโต๊ะทำงานเหมือนกับน้องก้อได้
เลือกชีวิตที่เหลืออยู่ไม่มาก
...จริงๆนะคะ🍓
