ฉันห่างหายไปจากการวาดรูปหลายเดือน อาจจะไม่ต่ำกว่า 3 เดือนหรือมากกว่านั้น แล้วก้อด้วยเหตุผลเดิมคืองานประจำทำจนหมดแรง จิตไม่เปิด ไม่สามารถวาดรูปหรือทำงานเชิงสร้างสรรค์ได้เลย
นี่ป็นรูป sketch เก่าๆ บน Galaxy tablet ที่วาดทิ้งๆ กะว่าจะนำมาเขียน blog นานจนจำไม่ได้
กลับมานั่งดูงานวาดรูปเก่าๆ แล้วทำให้คิดต่อไปได้ว่า ฉันพอจะวาดรูปได้ ทำไมถึงไม่จริงจังกับสิ่งเหล่านี้ให้มากเพียงพอที่ต่อไปมันอาจจะสร้างรายได้ ไม่ละ ฉันเบื่อคำว่าอะไรๆก้อรายได้ ชีวิตคนเราต้องการแต่รายได้เท่านั้นจริงหรือ?
อยากทำสิ่งที่เป็นความสุข ไม่ต้องสนเรื่องรายได้ แต่ก้อนั่นละ เป็นสิ่งที่ใครๆก้ออยากจะมีชีวิตเป็นอย่างนั้น
หรือว่าเป็นระบบการศึกษา ระบบการทำงานแบบมนุษย์เงินเดือน หล่อหลอมให้เราเชื่อในสิ่งเหล่านี้ ทำให้ตัวเราเชื่อโดยไม่มีข้อแม้มาตลอดว่าเราเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ คือ การเป็นลูกจ้าง รับคำสั่ง ทำทุกอย่างให้ได้ตามกรอบนโยบาย ภายในเวลาที่นายจ้างกำหนด รอนายจ้างเป็นผู้กำหนดอัตราค่าจ้าง และความเป็นอยู่ในองค์กร
ส่วนแบ่งผลกำไรจากการประกอบธุรกิจเพียงน้อยนิดจากองค์กรมาขึ้นเงินเดือนให้ลูกจ้างมนุษย์เงินเดือนเพียงปีละไม่กี่เปอร์เซนต์ แค่ล้นอัตราเงินเฟ้อมาเพียงนิดหน่อย ก็หลอกให้ลูกจ้างทำงานแบบถวายชีวิต แต่คุณภาพชีวิตค่อยๆหายไปตามสังขาร...
นั่งนาน ใช้คอมพิวเตอร์ทั้งวัน ประชุม ๆๆๆ รถติด ไม่ได้กินข้าวเช้า และต้องยอมรับในสิ่งที่บ่อยครั้งไม่เห็นด้วย
Post ของวันนี้ดูเป็นมนุษย์เงินเดือนที่มีหัวคิดขบถอย่างมากเลย
มีงานที่ต้องรับผิดชอบมากมายจนสมองล้นมาจนถึงวันหยุด ไม่วาย deadline หลอกหลอนข้ามวันข้ามคืน เหมือนขยะที่พยายาม delete ออกไปจากสมองแล้ว แต่มันยังอยู่ใน trash แต่กด empty เท่าไหร่มันไม่ยอมออกไปจากสมอง เป็นอาการสมองล้า สมองถดถอยเข้าขั้นสมอง lock ตัวเองซะอย่างนั้น
.....เฮ้อ พรุ่งนี้ก้อวันจันทร์อีกแล้ว
จบ
)
