ความสำเร็จไม่มีสูตรสำเร็จ. อยากจะสำเร็จ ต้องแสวงหาหนทางเอาเองใช่ปะ?
เรียนรู้จากความสำเร็จของคนอื่น. แต่ก้อใช่ว่าพอเอามาทำดูเองตามคนอื่นจะได้ผลลัพธ์เดียวกัน
โลกนี้มันก้อเป็นซะอย่างนี้. มันดูโหดร้ายและโดดเดี่ยวเหลือทน
ถึงแม้คนรอบข้างจะหวังดี แต่เค้าก็แนะนำไปตามบริบทที่เค้ามีประสบการณ์มา. มีที่ไหนล่ะ คนที่เคยเป็นมนุษย์เงินเดือนที่ถือได้ว่าประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานพอสมควรอย่างเรา. จะหักชีวิตเลี้ยวโค้งแบบหักศอกมาเป็นคนทำงานศิลปะ. ใครมันจะเห็นด้วย
เราก้าวจากเด็กธรรมดาๆคนหนึ่ง จบมหาวิทยาลัยด้วยเกรดเฉลี่ยกลางๆ สาขาวิชาที่เรียนก้อไม่ได้เป็นสาขาวิชาที่มีมูลค่าทางเศรษฐกิจสูงส่ง ครอบครัวฐานะปานกลาง ก้าวเข้าสู่ชีวิตการทำงานบริษัทเอกชน ซึ่งวิถีแบบเรานี่ก้อมีให้เกลื่อนสังคมประเทศไทย
จากเป็นพนักงาน สู่การเป็นระดับหัวหน้าแผนกและไต่ไปเรื่อยๆจนเกือบสุดยอดเขา. ฮ่าาาา ยิ่งสูงยิ่งหนาวน่ะเรื่องจริง
ถ้าไม่ได้ตัดสินใจ early retire ออกมา สถานีต่อไป...ก้อคงจะได้ไปยืนบนยอดเขาพอดี จัดไประดับ vice president ที่เคยคิดว่ามันเท่ดี
เราเลยเชื่อว่าเราผ่านอะไรๆมาพอสมควร. จากความที่ชีวิตไม่ได้มีอะไร. สู่พอจะมี จนกระทั่งถึง"มี" แบบที่เรารู้สึกพอใจ
หนทางที่ผ่านมามันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ. เรามักจะได้รับมอบหมายงานแปลกใหม่ที่ต้องคิดใหม่ ทำใหม่และเราก็เอาชนะมาได้ตลอด. ด้วยความเหนื่อยและความพยายาม
แต่นั่นแหละ. มันก้อยังอยู่ในกรอบ หรืออยู่ในบริบทของนโยบายที่บริษัทวางไว้. หมายความว่า...มีคนคิดกรอบมาให้เราเสร็จสรรพหมดแล้ว ว่าต้องทำอย่างไร. เดินอย่างไร. ถึงจะรอดปลอดภัย. บริษัทส่วนใหญ่มีส่วนนโยบาย ทำงานด้านวางแผนกลยุทธ์ ศึกษาคู่แข่ง. ตาม trend ธุรกิจระยะสั้น -ระยะยาว ก็ตามนั้นเลยค่ะ
เรามักจะเอาแง่คิดในการทำงานเมื่อตอนยังทำงานบริษัทมาคิดไตร่ตรองอยู่เสมอ
อาจจะเป็นเพราะว่าเราโชคดีที่ได้ทำงานในจุดที่เห็นภาพกว้างๆของธุรกิจอยู่บ้าง รู้สึกสนุก. ที่ได้มีประสบการณ์ร่วมกับหน่วยงานอื่นที่มา join กันตอนช่วงทำแผนงานประจำปีของบริษัท. ได้เห็นแง่มุมทั้งความคิดและความรู้สึกของพนักงานจากหลาย function
ตอนนี้เรามาเริ่มชีวิตใหม่แบบ business นี้มีฉันคนเดียววววว.
เริ่มจากใช้เงินทุนให้น้อยที่สุด. บริหารความเสี่ยงให้ดี. มีแผนสำรองอยู่เสมอ ต้องมีเป้าหมาย เป้าหมายเชิงคุณภาพ-เชิงปริมาณ และทำกลยุทธ์ด้วย.
มีการประเมินตัวเอง. ประเมินยอดขาย. หาวิธีการใหม่ๆ และพยายามต่อยอด. ทำอะไรใหม่ๆอยู่เสมอ. เพราะว่าโลกนี้มันเปลี่ยนเร็วมาก. โดยเฉพาะธุรกิจออนไลน์
ตลอดระยะเวลาสองปีที่ผ่านไป รู้สึกว่าหนทางมันค่อยๆ ชัดเจนขึ้นบ้าง ว่าเราจะทำอะไร
มานั่งนึกว่าสมัยทำงานบริษัทมีคนคิดให้เราหมดเลยเนอะ. เฮ้อ. ตอนนี้ต้องทำเองทุกอย่าง แถมไม่รู้ด้วยว่าทำแล้วจะ work ไหม. ถ้าคิดผิด เงินที่เสียไปก้อเงินเราหมดเลย. 55555555
นอกจากนี้...แม้ว่าเราจะเก่งขึ้นกว่าเดิม. เราก็ไม่มีคนขึ้นเงินเดือนให้ด้วย ฮ่าาาา จะขึ้นเงินเดือนให้ตัวเอง ก้อยังทำไม่ได้ค่ะ. เพราะธุรกิจเราได้เงินมาน้อยนิด. หล่อเลี้ยงค่าใช้จ่ายประจำเดือนยังไม่ได้เลย. เรายังแอบเครียดอยู่บ่อยๆว่าในระยะยาวถ้าเราไม่มีเงินแล้ว. เราจะอยู่รอดได้อย่างไร
เขียนมาถึงตรงนี้...เราก้อคงต้องเดินต่อไปข้างหน้าอยู่ดี แม้ว่าเราจะมีความสุขกับสิ่งที่เราทำ แต่คนเรามันต้องยังชีพ. ก้อต้องดิ้นรนกันไป.
ยังสู้ไหวนะทุกคน 555
